κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια...

.

.

.

Ψαχουλεύοντας λίγο
τις σημειώσεις της θάλασσας
ημέρα Παρασκευή, 30 του Οκτώβρη, έτους 2003

.

.

βράδιασε...
άρχισε πιά και βραδιάζει πολύ νωρίς. ε, φθινοπώριασε για τα καλά, θα μου πεις...
μπαίνουμε ήδη στον Νοέμβρη

.

γράφοντας τις δυό τελευταίες λέξεις στην παραπάνω πρόταση σκέφτομαι, πως σύμφωνα με την γραμματική που σήμερα ισχύει, δεν είναι όλωσδιόλου σωστό το άρθρο "στον" πριν από τη λέξη Νοέμβρη. κανονικά -σύμφωνα πάντα με την σημερινή γραμματική- , για να βάλεις ν στο τέλος του άρθρου, πρέπει να ακολουθεί σύμφωνο ψιλό, κ, π, τ ή έστω, ένα διπλό σύμφωνο. "στο" Νοέμβρη λοιπόν, θα ήταν σωστότερο να γράφω. δίχως ν .

.
δεν μπαίνω όμως σε τέτοια λογική.
αυτοί οι ελισσόμενοι (!) πανεπιστημιακοί προφέσσορες, που αποφάσισαν να απλοποιήσουν έτσι την ελληνική γλώσσα, θα μας κάνουν να ξεχάσουμε κι όσα ίσαμε τώρα ξέραμε...

ε, άει σιχτίρ, εγώ "τον" Νοέμβρη θα γράφω, με την παλιά γραμματική, και σ' όποιον αρέσει στο τέλος τέλος...
.

.

.
...η ώρα είναι ήδη δέκα και είκοσι πέντε λεπτά.
έχω άγχος.
γι αυτό κι έχω πιάσει τώρα την ακατάληπτη πάρλα... και την παρλάτα...
η γραμματική λες, να είναι τώρα εμένα η έγνοια μου !;
η έγνοια μου είναι που εσύ, σε πέντε λεπτά ταξιδεύεις...
κι εγώ, είμ' εδώ...

.

.

...δυό μερόνυχτα θα το οδηγείς το σκάφος, ίσαμε να το βγάλεις σε στεριά, αντίκρυ.
κι εγώ εδώ, θα βράζω στο ζουμί μου.
.

.

.

...η ώρα πήγε, δέκα και είκοσι οκτώ λεπτά.

βρίσκομαι ολόκληρη, ψυχή και σώμα, σε συγκέντρωση.
σε σταυρώνω , σε φιλώ στο μέτωπο, σου στέλνω την ευχή μου.
άειντε, ξεκίνα, παιδί μου !
σε κάρβουνα αναμμένα στέκομαι.

.

.

.
...εσύ τώρα, θα χαράζεις στο σκάφος σταθερή πορεία
εσύ τώρα, μπροστά στα μάτια σου τον μπούσουλα
εσύ τα καρτίνια, να διαβάζεις σωστά τους αέρηδες
εσύ το κουμπάσο
εσύ πλάϊ σου τον αστρολάβο και τον εξάντα, να μετράς τ' άστρο του βοριά και τη χοντρή ουρά του πρόβατου Άλιοθ
εσύ τα σκαντάγια, να μετράς τους βυθούς με τις οργιές, όπως ο άντρας ανοίγει μεγάλα, σα βαθιά αγκαλιά τα χέρια του
εσύ τα ναυτικά σου χρονόμετρα
εσύ τους φανούς σου
εσύ τα σκοινιά
εσύ τις άγκυρες

.

.

μήτε να καπνίσεις δεν γίνεται σε κάτι τέτοια μπάρκα...
...κι εγώ εδώ, να βράζω στο ζουμί μου.
.
...δεν είναι που ανησυχώ.
ήσυχη είμαι.
εσύ είσαι αληθινός καπετάνιος κι εγώ αυτό το γνωρίζω καλά.

ήσυχη είμαι.
ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα, καλύτερα απ' τους άλλους καπεταναίους και μελετάς τα ανεμολόγια. δε σε φοβάμαι. σε έχω δει σε φουρτούνες, όταν στέκεσαι ορθός σαν κατάρτι στη μέση του βαποριού, με ανοιχτά τα ποδάρια σου, να κρατάς την ισορροπία.
ξέρω, δε λογαριάζεις την τραμουντάνα, ξέρω, μήτε τον γρέγο φοβάσαι.
με τον λεβάντε χαριεντίζεσαι. στον σορόκο χαλαρώνεις. στην όστρια και στον γαρμπή παραπονιέσαι πως σε πιάνουν λίγο τα αθριτικά, στον πουνέντε και στον μαϊστρο έχεις τσιτωμένο το νου σου, βλέπεις, τα χω μάθει κι εγώ απ' έξω κοντά σου, πες πες, ακούγοντάς σε να τα διηγιέσαι στα ταξίδια, κοντεύω κι εγώ να οδηγήσω καράβι, έλα τώρα, αστειεύομαι...
.
σε είδα πολλές νύχτες στη σειρά, να ξαστοχάς τα κύμματα και να περνάς στη γέφυρα, καμαρώνοντας τον σταυρό του νότου.
σε είδα στη μεσημβρινή διάβαση να χτυπάς οχτώ φορές την καμπάνα του πλοίου. μία φορά στο πρώτο μισάωρο της τετραωρίας, δύο φορές στην πρώτη ώρα, τρείς φορές, τέσσερις, οχτώ φορές στο τέλος της τετραωρίας, ν' αλλάξουν οι μουσκεμένες βάρδιες

.
α ναι, τα χω δει, τα χω ζήσει, χρόνια κοντά σου στη θάλασσα. δεν ανησυχώ, όχι, για το ταξίδι δεν ανησυχώ...
μόνο να, λαχταράω να ήμουν εκεί.
εκεί σε μιά γωνιά, στην πλώρη, στην πρύμνη, στο κατάρτι, στην κουβέρτα, στις μηχανές, στο αμπάρι, όπου να ναι...
λαχταράω τη θάλασσα
λαχταράω το ταξίδι

.

.

και μένω εδώ, ξέμπαρκη στη στεριά
εγώ, ποτέ σε κανέναν να μη φορτώνομαι
ποτέ σε κανέναν μην επιβάλλω τον εαυτό μου, την παρουσία μου, μήτε αυτήν ακόμα τη φροντίδα μου
εγώ, η ερωτευμένη της θάλασσας, ξέμεινα απόψε στη στεριά, μακριά απ' το ταξίδι

πάνω σε τούτην την καυτή άμμο

μέσα στην έρημο ετούτη

να τριγυρνάω

ξυπόλητη

.

.

.

.