.

signature

Foteini

.
το κουκί
και το ρεβύθι...
.
.

Ήταν στο μνημόσυνο του «γέρου».
Εκείνη δεν θυμάται καλά, ίσως η ημερομηνία ήταν 4 Νοέμβρη του 1973, ίσως ήταν περίπου τότε… δεν θυμάται καλά…
Ο κόσμος λεφούσι είχε ξεχυθεί στους δρόμους.

Έψαλλαν τον Ύμνο στην Ελευθερία. Μερικοί κρατούσαν στα χέρια τους Ελληνικές σημαίες. Οι πιο πολλοί, όχι. Οι πιο πολλοί ήσαν παιδιά, φοιτητές, λιγότεροι μαθητές, μα θυμάται, είχαν κατέβει στον δρόμο και μεγάλοι ανθρώποι, ηλικιωμένοι, γυναίκες, οικοδόμοι, εργάτες, κάποιοι καλλιτέχνες, μπροστά μπροστά λίγοι ελάχιστοι διανοούμενοι. Κόσμος πολύς, πλατύς σαν ποτάμι που έρεε, πήρε να κατεβαίνει φωνάζοντας, τη λεωφόρο Αμαλίας, με υψωμένες τις γροθιές.
«Δεν περνάει ο φασισμός»
«ΕΣΑ, SS, βασανιστές»
«Κάτω η χούντα»
«Ψωμι-Παιδεία-Ελευθερία»
Ακριβώς μπροστά της πορευόταν η Ιωάννα Καρυστιάνη. Έβλεπε τη μακριά, καστανή της πλεξούδα να χοροπηδάει στις πλάτες της κι άκουγε τη βραχνή της φωνή, του αρχηγού.
«Ψωμι-Παιδεία-Ελευθερία»
Εκείνη, βάδιζε λίγο παραπίσω, μέσα στο πλήθος. Ένιωθε τη δύναμη, τον παλμό του πλήθους γύρω της, μέσα της. Έπαιρνε δύναμη απ’ αυτούς, βάδιζε γοργά, με τις γροθιές υψωμένες.
«Ψωμι-Παιδεία-Ελευθερία».

Ήταν ειρηνική διαδήλωση.

Στο ύψος που βρίσκονται οι στύλοι του Ολυμπίου Διός, τους χτύπησε η αστυνομία.
Άγρια επίθεση. Κλομπς και δακρυγόνα. Ασκέρια ολάκερα από αστυνομικούς ντυμένους στην τρίχα με στολές ατσαλάκωτες, έπεσαν άγρια πάνω στον κόσμο κι άρχισαν να τον ξυλοφορτώνουν. Το πλήθος διαλύθηκε, έτρεχαν όλοι να σωθούν, άλλοι ζερβά, άλλοι δεξιά, άλλοι χώνονταν στα σοκκάκια της Πλάκας, γέμισε η Συγγρού, έφτασαν τρέχοντας στη Φραντζή, άλλοι δεξιά προς Κουκάκι, άλλοι προς τα κάτω, ως τη Χαμοστέρνας.
Εκείνη τρέχοντας, άκουσε ξαφνικά πίσω της, λίγο πιο πάνω απ’ τον δεξί της ώμο, μια ανάσα να σφυρίζει λαχανιασμένη. Δίχως να σταματήσει μήτε δευτερόλεπτο να τρέχει, γύρισε ελαφρά προς τα πίσω το κεφάλι της. Σε απόσταση αναπνοής ένας αστυφύλακας πίσω της στριφογύριζε μανιασμένα το κλόμπ κοντά στο δεξί της αυτί.
Δεν πρόλαβε να δει το πρόσωπό του. Είδε το κλόμπ να στριφογυρίζει πάνω της και είδε ακόμα τα παπούτσια του. Θυμάται καλά τα παπούτσια του ! μαύρα μυτερά παπούτσια, καλά λουστραρισμένα, να τρέχουν πίσω απ’ τα παιδικά της πόδια, μια λουστραρισμένη μύτη παπουτσιού μπρος, μια πίσω. Μια λουστραρισμένη μύτη μπρος, μια πίσω.
Όσο να πεις κιχ, θα την έφτανε.

Ξάφνου, δυό γερά μπράτσα, την άρπαξαν απ’ τις μασχάλες και τρέχοντας, την έσουραν δεξιά, μες στα στενά, βγάζοντας την απ’ την τροχιά του λυσσασμένου κυνηγού.
Έτρεξαν οι δυό τους λίγο ακόμα, με την ψυχή στο στόμα. Έπειτα κοντοστάθηκαν. Γύρισε απορημένη και τον κοίταξε. Ήταν ένα άγνωστο αγόρι. Την κράταγε αγκαλιά, μη σωριαστεί.
Ευχαριστώ, του είπε ξεψυχισμένα.

Το αγόρι, το λένε Κ. Α. κι έγινε έπειτα δημοσιογράφος.
Ίσως, καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερός της.
Φοιτητής ήταν τότε και δούλευε παράλληλα στα στούντιο της Φ. Φ.
Είχε πάνω του, τα κλειδιά απ’ τα στούντιο.
Έτσι, έπειτα από λίγες μέρες, το βράδυ που μπήκε το τάνκ, ο Κωνσταντίνος Α., ο αδερφός του, εκείνη, κι η παιδική της φίλη η Αύρα, εκεί στο πλάϊ, στα στούντιο της οδού Στουρνάρα, πεσμένοι με την κοιλιά κατάχαμα στο πάτωμα, ανάμεσα σε πυρά που διασταυρώνονταν, σε ουρλιαχτά, σε πολυβολισμούς, σε καπνούς, σε σφαίρες να σφυρίζουν γύρω και σε ασθενοφόρα να πηγαινοέρχονται, έζησαν μπροστά τους το μακελειό, έως ότου άρχισε η άλλη μέρα να χαράζει.

.
.
.
.