Λορέντζος Μαβίλης
. p v
-comme tout, d' ailleurs...-
.

«......
Και στο γλυκό τους φως αφ' την καρδιά μου
Σα λουλουδάκια ανθίζουνε μικρά
Για σένα μοναχά τα ποιήματά μου.
.
Αγάπη μου, ελπίδα μου, χαρά μου,
Μου τα βραβεύει κάθε σου ματιά,
Κι ας μη γνωρίσει ο κόσμος τ' όνομά μου.»
.
.
.

sign.

Foteini

.
.
Ελαφρές ταξιαρχίες πορεύονται με στρατιωτικά εμβατήρια.
Σα γιορτή είναι. Παράμ παμ παμ, η παράταξη ελίσσεται καμαρωτά, όπως, όταν αποφασιστικά σούρνεται στις πλάκες, η ουρά μεγάλου φιδιού.
Αυλή με κισσούς και λευκά αγάλματα. La Vierge, ο άγιος ξυλουργός, la cloture, η σκάλα, το πλατύσκαλο. Ηχεί το εκκλησιαστικό όργανο. Ακούγεται Mavilis Laurentius.
Υπάρχει παντού γέλιο στα μάτια. Και λόγια τρυφερά.
Υπάρχει πόθος παντού και πάθος. Πάθος όμοιο με αυτό, που ήρθε τριάντα χρόνια μετά. Αυτή η προοπτική υπήρχε τότε. Από τότε.
Το πάθος, χείμαρρος κόκκινος, ορμητικός, να σε πάρει στη δίνη του, να σε στροβιλίζει. Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά.
.
Κι εσύ από τότε εκεί, παρών, ψηλαφείς και γνωρίζεις την παράταξη που ελίσσεται καμαρωτά, τη ζωή που ελίσσεται καμαρωτά, τόσα χρόνια πριν, εσύ εκεί, κισσός εσύ, γέλιο εσύ, εκκλησιαστικό όργανο εσύ, πάθος εσύ και λόγος τρυφερός.
Ο λόγος ύπαρξης εσύ.
.
.
.
.