.
Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει.
Μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει,
πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης
.
Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματό μας.
Δεν ξενοδουλεύουμε. Εμείς είμαστε οι αφέντες.
Το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας και αίμα μας.
Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας
.
Aφουγκράζου: Στον ύπνο, στον έρωτα, στη δημιουργία, σε μια αφιλόκερδή σου περήφανη πράξη ή μέσα σε βαθιά, απελπισμένη σιωπή, ξάφνου, μπορεί ν’ ακούσεις την Κραυγή και να κινήσεις.
.
Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!» φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ
μ’ εμπιστοσύνη
.
.
.

Salvatores Dei

.

.

.

.