.

με αφορμή
την ανάρτηση, της road art ist
για την έκθεση έργων του Τσαρούχη (μουσείο Μπενάκη)
θυμήθηκα, δυό παλαιότερες αναρτήσεις για τον ζωγράφο
και τις επαναφέρω εδώ...

.

road art ist ,

αυτό το post, στο αφιερώνω

.

.

Παρασκευή, Δεκέμβριος 01, 2006

.Γιάννης Τσαρούχης

Ποιήματα

εκδ. ΑΓΡΑ

.

(βρήκα τυχαία το βιβλίο προ ημερών, και παρ' όλο που κάποιος μου είπε
" δεν είν' ωραία τα ποιήματά του, μην τα διαβάζεις",
εμένα μερικά κείμενα μου φαίνονται καλά και καλότατα !

Το παρακάτω κείμενο, δεν έχω δυστυχώς ώρα, να σας το γράψω όλο, σταχυολογώ λοιπόν...

Πρόκειται στην ουσία για τίτλους, που βάζει ο ίδιος στα κεφάλαια της ζωής του)

.

Τίτλοι διαφόρων κεφαλαίων μιάς βιογραφίας :

.

1) Ο Τσαρούχης, διδάσκεται από τις Γαλλίδες ότι η καθαριότης είναι μία αντίληψις αισθητικής

2) Ο Τ. μαθαίνει από έναν Έλληνα της Αιγύπτου ότι σκοπός της ζωής είναι η ίδια η ζωή

5) Ο Τ. αντιλαμβάνεται τον μηχανισμόν της ζωής κι απογοητεύεται προς στιγμήν

6) Φιλοσοφία του Τ. επί του μηχανισμού της ζωής

7) Η ανακάλυψις της συστηματικότητος και παραλλήλως ο φωτισμός και η ανάδειξις της μουσικότητος

8) Θρίαμβος της μουσικότητος απέναντι της συστηματικότητος

9) Η μουσικότης, το μόνον σύστημα

18) Ο Τ. στηρίζει τον έρωτα, ο Τ. μαθαίνει τον έρωτα

20) Ο Τ. μισεί την τέχνην

21) Ο Τ. περιφρονείται

22) Ο Τ. αναγκάζεται να ταπεινωθεί

28) Θρίαμβος της προστυχιάς, πτώσις της πνευματικότητος

29) Η καθαυτό προστυχιά είναι η πνευματικότης

30) Μία μοδίστρα διδάσκει εις τον Τ. τι είναι αιωνιότης

44) Ο Τ. καταργεί εν τέλει την πραγματικότητα και κινείται ελευθέρως εντός αυτής

46) Η δύναμις του έρωτος

49) Μουσική δικαίωσις του θανάτου

50) Ο ρυθμός, μόνη δύναμις του ανθρώπου

55) Μόνη αξία ο μαχόμενος κατά των μεγάλων κινδύνων

61) Ο Τ. θέλει να κλαύσει

62) Ο Τ. αναγκάζεται να περιφρονήσει την λογικήν

66) Η εύρεσις της αλήθειας : η πραγματικότης είδωλον των πραγμάτων. Νέος εξαφανισμός της πραγματικότητος

κ.τ.λ., κ.τ.λ

.

1935

.
Αναρτήθηκε στις 6:33 μμ









ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

.

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

.

.

Η Ηθική κι η Ομορφιά έπρεπε να πέσουν και έπεσαν.

Οι δύο ερινύες χάθηκαν, μένει η Τρίτη και χειρότερη, η Αγάπη, που γρήγορα κι αυτή θα λείψει χωρίς προσπάθεια επειδή εσυμπληρώθηκε απλώς ο μαρασμός της ντροπής.

Μέσα στους δωρικούς ναούς του συμφέροντος και στα τέλεια ανάκτορα
της ασκήμιας,
όταν ο άνθρωπος γίνει ο ίδιος φωτιά (αντίς να κρατά λαμπάδα πίστεως, ελπίδος κι αγάπης), ξεχνά εύκολα τις τρείς γραίες Ηθική, Ομορφιά και Αγάπη.

Τα αρχαία ψιμύθια πέφτουν εύκολα γι αυτόν που γνώρισε τι κρύβουν κάτω από την οπτική απάτη της ηθικής, ωραιότητος κι αγάπης.

Θα βρεθούν πάντοτε κανονικά και αιωνίως οι ανώτεροι ναοί κι ανάκτορα και φλόγες συνεχείς της ίδιας της ψυχής μας, η δε εντροπή μαραίνεται από τον ήλιο, μόνο από τον ήλιο.

Όλα είναι πολιτική κι η ίδια η πολιτική είναι εργασία και η εργασία φλόγα.

Κανείς ας μην απαγορεύει στους ανθρώπους να δουλεύουν, η μεγαλύτερη απρέπεια είναι η ανεργία.

Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους, είμαι πολύ θετικός, πάρα πολύ θετικός, πάρα πολύ, και υστερώ στη δύναμη της κακίας.

Όλοι τους είναι καλλιτέχνες ηθικοί και φιλάνθρωποι. Εγώ μένω ένας πρακτικός, ένας άνθρωπος με μικρή πείρα, δεν έχω ιδέες μεγάλες, ούτε καν ιδέες, είμαι ένα ζώο αδύνατο μπροστά τους

.

.Αναρτήθηκε στις 12:47 πμ









ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

.

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

.

"Εις την οδό που πάει από το Φάληρο στον Πειραιά, ευρέθη εις το υπόγειο, που επρόβαλε,
ο δωδεκαετής Ιησούς υπό μορφή κοριτσιού που τραγουδούσε χτενιζόμενο.
Το τριανταφυλλί εκυριαρχούσε μέσα στην άφθονη σκόνη που εφωτίζετο από τις φλόγες
του ηλίου και τις στριγγλιές των γραμμών του τραμ, αρχαιότερες της Εδέμ.
Το κορίτσι ήταν από την Κρήτη ή το Τσιρίγο κι είχε μέσα εις το στόμα του μια ζωηρή τριανταφυλλιά ολόκληρη και το όλο απόπνεε τυρί φρέσκο (λέγε, αν θέλεις, αποπνευματοποιημένο).
Η θάλασσα ακούραστη εμύριζε με την ένταση της εχθρότητος κι άλλοι, γενναιότεροι ίσως από μένα, εζητούσαν ακουσίως να ψαρέψουν ό, τι ήταν απαραίτητο, αλλά κι εγώ εψάρεψα ό, τι μπορούσα, ό, τι μπορούσα.
Αυτοί επάλευαν με την θάλασσα χαίροντες, αλλά κι εγώ εψάρεψα ό, τι μπορούσα, εν μέρει χαιρόμενος, ώσπου κατέληξα στο σπίτι και άρχισα να κλαίγω το κλάμα του απογεύματος της Αναγεννήσεως, με πείσμα και δίχως κατανόηση άλλη.
Δίχως να γνωρίζω το σχήμα και το μέγεθος της γής.
Έκλαιγα πικρά, ώσπου η καρέκλα του Ντα Βίντσι έπεσε τέλος με ορμή ασυνήθιστη
.
......................

Και ο Ερωτόκριτος του σπηλαίου, μαζί με το σκονισμένο, έξοχο κορίτσι, ιδρωμένοι και ζωηροί, τρέχοντας προς το αντίθετο μέρος κι αδιαφορώντας για το σκότος των ανακαλύψεων των παλαιοτέρων από κάθε προσδοκία.
Σ’ ένα μικρό ποτήρι το ήπια το γνωστό φαρμάκι, ψιθυρίζων συνεχώς στο τέλος της εικόνος
«η καλή παρηγοριά, η καλή παρηγοριά» του βελουδένιου τραπεζιού του αντίθετου με την θάλασσα, την θάλασσα που έφαγε όλους τους καθρέφτες της μονής του χαϊδεμένου πετεινού
που εφυλάσσετο στο γκρεμνό της παραλίας από μοναχές του νοσοκομείου,
τρώγοντας μπαμπάκια με αίμα και στραγάλια και τσιγάρα των στρατιωτών.
Τέλος εβάδισα προς τον γκρεμνό υπό μορφήν στρειδιού, αδιαφορώντας για την σκόνη του δρόμου που επέρασα θέλοντας να πάω να κρυφτώ εις το σπήλαιο της νεράϊδας του γιαλού.»

.
.
.
.
.


.