.

Κωστής Παλαμάς

.

Από τη συλλογή Βωμοί (1915)

.

Λειτουργία
.

.
Όταν ξεσπερμεύονται οι λαοί
και ξεθεμελιώνονται οι πατρίδες,
μέσα στων πολέμων τη βοή
κι έξω και παράμερα, δεν είδες;


.
Σιγοδέονται κάποιοι σαν ιερουργοί
κι ενώ κάτου από τα πόδια τους τραντάζει
κι ενώ σειέται και χαλιέται γύρω η γη,
τίποτε, θαρρείς, δεν τους ταράζει.


.
Σαν νακολουθάνε μυστική
μ’ έναν Κύριον αφανέρωτο ομιλία
γυρτοί ασάλευτοι και σαν εκστατικοί
στα λειτουργικά τους τα βιβλία.


.
Όλοι γύρω τους και γέροι και παιδιά
και οι γυναίκες, τ'άρματα στα χέρια,
μόνο εκείνοι – αχτύπητη η καρδιά –
με τα χέρια ανάερα προς τ'αστέρια.


.
Άδεια δεν είναι τα χέρια τους, κρατάνε
τα πουλιά τα μαντικά της Προσευχής
και την πρώτη ορμή τους δίνουν και πετάνε
προς τους θρόνους της Ιδέας και της Ψυχής.


.
Καίει φωτιά σ’ ένα ΒΩΜΟ, ο βωμός
φροντισμένος από κείνους και δε σβύνει·
θα περάσουν κι ο Θυμός κι ο Χαλασμός,
μα ο θνητός, ορθός ή χάλασμα, θα μείνη.


.
Στου βωμού τη θεία φωτιά θα πάη ξανά,
όπου η Πίστη, η Τέχνη, ο Λόγος, η Σοφία.
Στα παντοτινά, Ωσαννά!
Στα λειτουργικά βιβλία.


.
Σιγοδέονται κάποιοι σαν ιερουργοί
λαοί τριγύρω τους με τ'άρματα στα χέρια,
και χαλιέται η γη, και ρυάζεται η Σφαγή·
με τα χέρια εκείνοι ανάερα προς τ'αστέρια.


.
Όμως όσο κι αν ασάλευτοι φαντάζουν
στους χορούς των Ερνύων και των Κυκλώπων,
τα υψωμένα χέρια τρέμουν και σπαράζουν
σαν απ’ όλη τη λαχτάρα των ανθρώπων.


.
Και τα μάτια τους κι ας φαίνονται δεμένα
σαν αδάκριστα με μια υπερκόσμια φέξη·
είναι από το δάκρυο θολωμένα
το πικρότερο, που δεν μπορεί να τρέξη.


.
Όταν ξεσπερμεύονται οι λαοί
και ξεθεμελιώνονται οι πατρίδες,
μέσα στων πολέμων τη βοή
κ’ έξω και παράμερα, δεν είδες;


.


.


.


.