.
. .
σήμερα,
ένας φίλος
μου έκοψε την πρώτη
του χρόνου παπαρούνα.
γελώντας την έφερε...
την έβαλα στο νερό
μαζί με τ' άλλα λουλούδια.
τις φρέζιες, τον υάκινθο,
τις άγριες ανεμώνες
που αγαπάς.
έπειτα,
ένα παιδί
σκαρφάλωσε στη λεμονιά,
έκοψε ένα λεμόνι και μου το πρόσφερε.
μετά, έκοψε και τη ροζ καμέλια.
μου γέλαγε...
κράτησα το λεμόνι κοντά μου,
κάθε που ήθελα κάτι να με τονώσει, έξυνα τη φλύδα του λίγο με το νύχι και το μύριζα.
έτσι, ζήσαμε ίσαμε το βράδυ μες στο δωμάτιο
ο υάκινθος, οι φρέζιες , οι άγριες ανεμώνες, η καμέλια, το λεμόνι, οι άνθρωποι κι εγώ.
τι απίστευτο πράγμα, ένα, μονάχα ένα
φρέσκο λεμόνι,
ως πού μπορεί να υποστηρίξει τη μέρα σου !
.
.
.