.

* "τον πατέρα φέροντα" ...

.





.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
με βασανίζει και το ζήτημα της δουλειάς...
νά πάλι, το γνωστό απόφθεγμα με την καρδάρα και το γάλα !
"κλωτσάς την καρδάρα", μου λεν, με ύφος έντονο και ενίοτε απορημένο ...
(το ύφος τους, καμιά φορά έχει και θυμό, καμιά φορά μοιάζει με πληγωμένο. πώς να ξεχωρίσεις όμως των ανθρώπων την αλήθεια ; δεν είμαι διόλου καλή σ' αυτά ! μάλλον μπούφος είμαι... και μπορεί κάποιος σχετικά εύκολα να με ξεγελάσει...)
"τι την γέμιζες την καρδάρα, αν ήταν να της τραβήξεις στο τέλος μιά κλωτσιά και να χύσεις όλο το γάλα ; !"
.
εγώ μονάχα στ' αλήθεια ξέρω, πόσος κόπος και πόσος δρόμος βάδισμα χρειάστηκε, ως να γεμίσει στάλα στάλα, αυτό, που εκείνοι αποκαλούν καρδάρα...
πόσα χρόνια σωματική και ψυχική κούραση , πόση άσκηση του εαυτού σου, αφοσίωση έως αυταπάρνηση, και κούραση του μυαλού, αγώνας κι αγωνία και τίποτα εύκολο, τίποτα χαρισμένο, τίποτα δεδομένο, τίποτα αυτονόητο, μα το κάθε τι, που πιστεύεις για καλό, ή το κάθε τι, που "πρέπει", να το παλεύεις με όλο το είναι σου, με λύσσα, με κάθε δύναμη που έχουν τα σωθικά σου...
.
η αλήθεια ακόμα είναι, ότι δεν ξέρω πώς να τους απαντάω σε τέτοιου είδους ευφυολογήματα, για γάλατα και καρδάρες...
δεν τα καταλαβαίνω αυτά πολύ καλά...
αυτοί πάλι, δεν καταλαβαίνουν, όταν τους λέω "θέλω πιά, να τραβηχτώ απ' όλα αυτά, να ηρεμήσει από αυτές τις καταστάσεις η ψυχή μου κι η ζωή μου"
τι να πω ;
ίσως και αυτοί, με θεωρούν δεδομένη...
έτσι πορευόμαστε, σαν πάνω σε τεντωμένο σκοινί, κάθε μέρα, το βράδυ ξαπλώνω και παίρνω μέσα μου ξεκάθαρα τις αποφάσεις μου, το πρωί αρχίζουν πάλι να με βομβαρδίζουν με διαφόρω λογιώ ενοχές, επιχειρήματα που το μυαλό μου καμιά φορά τα βλέπει σα λογικά, κι άντε πάλι απ' την αρχή τα γάλατα και οι καρδάρες...

.
.
.
σήμερα η θάλασσα ήταν καλή. κατακάθαρη.
τρίτο ή τέταρτο μπάνιο είναι αυτό, μάλλον τρίτο.
κοίταζα παντού γύρω, ως βαθειά στον πάτο, διάφανο γαλάζιο.
δεν βγήκα σχεδόν καθόλου στην άμμο. κολύμπησα αρκετά, τα μαλλιά πιασμένα πίσω - δεν ήθελα να τα βρέξω -, φόρεσα τα θαλασσινά παπουτσάκια που πήρα πέρυσι, γιατί σε τόπους τόπους έχει αχινούς.
αν κι ήμουνα μες στο νερό, μ' έπιασε πάλι ο ήλιος και με κοκκίνησε. όχι πάρα πολύ, ευτυχώς...
.
.
.
.
θυμάμαι τον πατέρα μου.
δεν εννοώ φυσικά "το μυαλό μου θυμάται τον πατέρα μου"
κάποιον, σαν αυτόν που σε έχει φτιάξει, σε έχει διαμορφώσει, τον φέρεις μέσα σου.
* "τον πατέρα φέροντα",
θέλω να πω, είναι ζήτημα κυττάρων, κι ακόμα ζήτημα κυττάρων του νου, ίσως και μη ανιχνεύσιμων κυττάρων της ψυχής.
DNA, που φέρει και μεταφέρει ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
επί του προκειμένου, χαρακτηριστικά παλληκαρίσια.
γιατί εκείνος, ήταν παλληκάρι.
.
όσο μεγαλώνω, συνειδητά αποβάλλω, όταν χρειάζεται, την έμφυτη συστολή και ντροπαλοσύνη μου και πάλι συνειδητά προσπαθώ να μιμούμαι το θάρρος και την παλληκαροσύνη του πατέρα.
πιάνω τον εαυτό μου, να λέει ακόμα και λέξεις, που εκείνος έλεγε... .
εκείνος, τελείωσε το Βαρβάκειο σχολείο της εποχής του και μετά η οικογένεια τον έστειλε για σπουδές στην Ιταλία.
στη Νοβάρα. πόλη, που ποτέ δεν αξιώθηκα να πάω ή να τον πάω...
.
στην Νοβάρα με συνέλαβε το ζευγάρι και στην Νοβάρα με ξαναγύρισαν, μόλις, η λεχώνα κι εγώ βρέφος, σαραντήσαμε...
Πειραιάς - Νοβάρα , βρέφος σαράντα ημερών. με καράβι.
.
Έτσι, με κάποιον τρόπο δικαιολογείται η αγάπη μου για την Ιταλία.
την υπέροχη Ιταλία !
με τον βορρά και το νότο της...
.
πόλεις γκρατσιόζες, πόλεις ιστορικές, η ευλογημένη, ευλογημένη, ευλογημένη (τρις) - γλυκύτατη επαρχία και εξοχή της Τοσκάνης, πόλεις και χωριά μεσαιωνικά, το Σαν Μαρίνο, το Σαν Τζιμινιάνο, η Ρώμη - ένα απέραντο υπαίθριο μουσείο, οι κήποι και οι φοντάνες της, το Βατικανό με τους θησαυρούς του, ο Άγιος Πέτρος με τους θησαυρούς του, η Καπέλλα Σισ(ξ)τίνα με τους θησαυρούς της, η Φλωρεντία ομοίως, η πλατεία - αχιβάδα της Σιένα, η Βενετία με τα βυζαντινά μας λιοντάρια δεξιά κι αριστερά στον ναό του Αγίου Μάρκου, τα μικρά εργαστήρια όπου φυσάν το γυαλί και κατασκευάζουν τις χειροποίητες μάσκες, τα palazzo, το Canal Grande μα και τα μικρότερα κανάλια, κι η Πίζα, η Νάπολη, η Πομπηία !
τι ομορφιά Θέ μου ! τι απίστευτη ομορφιά έχει πάνω η γη σου , και τι απίστευτα ωραία δημιουργήματα μπορεί καθ' ομοίωσίν σου, όπως κι εσύ, να φτιάξει και ο άνθρωπος !
.
.
.
.
.
διαβάζω από χτες σχεδόν μονορούφι, το "οι γάτες, της rue d' Hauteville", του Βασίλη Βασιλικού.
συμπαθητικό το βρήκα. έτσι κι αλλιώς, συμπαθώ τον συγγραφέα, που μας έχει δώσει άλλοτε και εκπληκτικά μυθιστορήματα...
.
.
.
.
.
έπαιξα και με τον Πέπε.
όταν έχω κάτι στο χέρι μου και τρώω, έρχεται κοντά, και κοιτάζει σα ζητιανάκι.
του κόβω το μισό, μου γλύφει (αντί φιλιού) το χέρι, το παίρνει και τρέχει αμέσως να το κρύψει. στιβάζει πάνω απ' τη μπουκιά χώματα και φύλλα, και σε ανύποπτο χρόνο, τον βλέπεις να το ξεθάβει και να το μασουλάει...
αυτό του λέει το σκυλίσιο του ένστικτο.
καθώς επίσης, να γαυγίζει σα μανιασμένος σε ένα μικρό νυχτοπούλι, που στεκόταν πάνω στο σύρμα και τον κοίταζε ατάραχο με τα μεγάλα μάτια του, μες στη νύχτα.
.
.
.
.
τίποτε άλλο.
οι φίλοι όλοι λείπουν διακοπές.
σχεδόν μονάζω.
.
αύριο το πρωί, δουλειά.
.
.
.
.
.
.

* HISTOIRE
DES GUERRES CIVILES
DE LA
RÉPUBLIQUE ROMAINE

.
LIVRE QUATRIÈME

.
296 CHAPITRE VI

.
XLI

.

.

.

.

.