ω, οι υπέροχοι κρόκοι !
..
μέσα σε άγρια λουλούδια μεγαλώναμε...
κάθε άνοιξη το χτήμα της Αθηνούλας γέμιζε ανεμώνες.
το δικό μας χτήμα γέμιζε λευκά μανουσάκια, ίρις λευκά και μωβ βαθύ.
κάθε φθινόπωρο πλημμύριζε ένα γύρω κυκλάμινα και κρόκους χρώματα λογιώ λογιώ.
συλλογή κρόκων
.
-ακρωτήρι Θήρας -
.
.
.
.
.
.
.
12 σχόλια:
Τέλεια είναι..
Οι τοιχογραφίες από το Ακρωτήρι της Θήρας είναι μακράν από τα καλύτερα εκθέματα στο Αρχαιολογικό Μουσείο..
@
ναι, μόλις μπορέσουμε να πάμε στο αρχαιολογικό.
πάω για ύπνο.
καλό ξημέρωμα.
@
έχω και μιά παλιά μου γνώριμη εκεί, ανάμεσα στ' αγάλματα :)
την Ηγησώ !
άντε καληνύχτα :)
:)
ΛΑΤΡΕΥΩ το αρχαιολογικό!
Έχει φοβερά εκθέματα, αν υπήρχε αυτό το μουσείο σε άλλη χώρα, θα το αξιοποιούσαν τρομερά! Σε κάθε αίθουσα έχει κάτι μοναδικό!
Αλλά από όλες η πιο αγαπημένη μου είναι η αίθουσα με αυτές τις τοιχογραφίες.. Ωραίο θα ήταν να συνδύαζαν και πιο ενδιαφέρουσες προσωρινές εκθέσεις.. Θα έλκυαν κόσμο έτσι.. Δυο φορές μας έχουνε πάει και με τη σχολή, (ιστορία της τέχνης στην ελλάδα - Αρχαία κ Βυζαντινή Φιλολογία, λίγο άσχετο εκεί, αλλά ήθελε η καθηγήτρια να μας πάει, μας είχε κάνει ξενάγηση τότε μια αρχαιολόγος του μουσείου, ήταν φίλη της), πολύ καλά ήταν.. Όποτε θες πάμε. Κοίτα:
http://roadartist.blogspot.com/2008/12/blog-post.html
http://roadartist.blogspot.com/2008/11/blog-post_24.html
Βασικά κοίτα τα άλλη στιγμή, όχι τώρα, καληνυχτούδια!
Καλό ξημέρωμα!
Γράφω και για την επιτύμβια στήλη της Ηγησούς στο αντίστοιχο ποστ.
@
καλή να ναι η μέρα !
την Ηγησώ
γνώρισα παιδάκι
στον φυσικό της χώρο. τον Κεραμεικό...
να βρούμε κάποια στιγμή,
πώς λέει ο Σεφέρης για τα αγάλματα...
@
από
- την Κίχλη (του Πόρου...)
- τον Ελπήνορα (της Οδύσσειας)
και
- πώς τ' αγάλματα είναι στα μουσεία...
Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ
Τὸν εἶδα χτὲς νὰ σταματᾶ στὴν πόρτα
κoιτῶ ἀπὸ τὸ παράθυρό μου θἄ᾿ταν
ἑφτὰ περίπου μιὰ γυναίκα ἦταν μαζί του.
Εἶχε τὸ φέρσιμο τοῦ Ἐλπήνορα, λίγο πρὶν πέσει
νὰ τσακιστεῖ, κι ὅμως δὲν ἦταν μεθυσμένος.
Μιλοῦσε πολὺ γρήγορα, κι ἐκείνη
κοίταζε ἀφηρημένη πρὸς τοὺς φωνογράφους-
τὸν ἔκοβε καμιὰ φορὰ νὰ πεῖ μία φράση
κι ἔπειτα κοίταζε μ᾿ ἀνυπομονησία
ἐκεῖ ποὺ τηγανίζουν ψάρια- σὰν τὴ γάτα.
Αὐτὸς ψιθύριζε μ᾿ ἕνα ἀποτσίγαρο σβηστὸ στὰ χείλια:
- Ἄκουσε ἀκόμη τοῦτο. Στὸ φεγγάρι
τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε σὰν τὸ καλάμι
ἀνάμεσα σὲ ζωντανοὺς καρποὺς — τ᾿ ἀγάλματα-
κι ἡ φλόγα γίνεται δροσερὴ πικροδάφνη,
ἡ φλόγα ποὺ καίει τὸν ἄνθρωπο, θέλω νὰ πῶ.
- Εἶναι τὸ φῶς... ἴσκιοι τῆς νύχτας...
- Ἴσως ἡ νύχτα ποὺ ἄνοιξε, γαλάζιο ρόδι,
σκοτεινὸς κόρφος, καὶ σὲ γέμισε ἄστρα
κόβοντας τὸν καιρό.
Κι ὅμως τ᾿ ἀγάλματα
λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τὸν πόθο
στὰ δυό, σὰν τὸ ροδάκινο κι ἡ φλόγα
γίνεται φίλη μὰ στὰ μέλη κι ἀναφιλητὸ
κι ἔπειτα φύλλο δροσερὸ ποὺ παίρνει ὁ ἄνεμος-
λυγίζουν γίνουνται ἀλαφριὰ μ᾿ ἕνα ἀνθρώπινο βάρος.
Δὲν τὸ ξεχνᾶς.
- Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.
-Ὄχι, σὲ κυνηγοῦν, πῶς δὲν τὸ βλέπεις;
θέλω νὰ πῶ μὲ τὰ σπασμένα μέλη τους,
μὲ τὴν ἀλλοτινὴ μορφή τους ποὺ δὲ γνώρισες
κι ὅμως τὴν ξέρεις.
Ὅπως ὅταν
στὰ τελευταῖα τῆς νιότης σου ἀγαπήσεις
γυναίκα ποὺ ἔμεινε ὄμορφη, κι ὅλο φοβᾶσαι,
καθὼς τὴν κράτησες γυμνὴ τὸ μεσημέρι,
τὴ μνήμη ποὺ ξυπνᾶ στὴν ἀγκαλιά σου-
φοβᾶσαι τὸ φιλὶ μὴ σὲ προδώσει
σ᾿ ἄλλα κρεβάτια περασμένα τώρα
ποὺ ὡστόσο θὰ μποροῦσαν νὰ στοιχειώσουν
τόσο εὔκολα τόσο εὔκολα καὶ ν᾿ ἀναστήσουν
εἴδωλα στὸν καθρέφτη, σώματα ποὺ ἦταν μία φορὰ-
τὴν ἡδονή τους.
Ὅπως ὅταν
γυρίζεις ἀπ᾿ τὰ ξένα καὶ τύχει ν᾿ ἀνοίξεις
παλιὰ κασέλα κλειδωμένη ἀπὸ καιρὸ
καὶ βρεῖς κουρέλια ἀπὸ τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσες
σὲ ὄμορφες ὧρες, σὲ γιορτὲς μὲ φῶτα
πολύχρωμα, καθρεφτισμένα, ποὺ ὅλο χαμηλώνουν
καὶ μένει μόνο τὸ ἄρωμα τῆς ἀπουσίας
μιᾶς νέας μορφῆς.
Ἀλήθεια, τὰ συντρίμμια
δὲν εἶναι ἐκεῖνα- ἐσὺ ῾σαι τὸ ρημάδι-
σὲ κυνηγοῦν μὲ μία παράξενη παρθενιὰ
στὸ σπίτι στὸ γραφεῖο στὶς δεξιώσεις
τῶν μεγιστάνων, στὸν ἀνομολόγητο φόβο τοῦ ὕπνου-
μιλοῦν γιὰ περιστατικὰ ποὺ θὰ ἤθελες νὰ μὴν ὑπάρχουν
ἢ νὰ γινόντουσαν χρόνια μετὰ τὸ θάνατό σου,
κι αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιατί...
-Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.
Καληνύχτα.
-... γιατὶ τ᾿ ἀγάλματα δὲν εἶναι πιὰ συντρίμμια,
εἴμαστε ἐμεῖς. Τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν ἀλαφριὰ ... καλή-
νύχτα.
Ἐδῶ χωρίστηκαν. Αὐτὸς ἐπῆρε
τὴν ἀνηφόρα ποὺ τραβάει κατὰ τὴν Ἄρκτο
κι αὐτὴ προχώρεσε πρὸς τὸ πολύφωτο ἀκρογιάλι
ὅπου τὸ κύμα πνίγεται στὴ βοὴ τοῦ ραδιοφώνου:
@
η φλόγα που καίει τον άνθρωπο,
θέλω να πω...
Στὸ φεγγάρι
τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε σὰν τὸ καλάμι
ἀνάμεσα σὲ ζωντανοὺς καρποὺς — τ᾿ ἀγάλματα-
κι ἡ φλόγα γίνεται δροσερὴ πικροδάφνη,
ἡ φλόγα ποὺ καίει τὸν ἄνθρωπο, θέλω νὰ πῶ.
Κι ὅμως τ᾿ ἀγάλματα
λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τὸν πόθο
στὰ δυό, σὰν τὸ ροδάκινο κι ἡ φλόγα
γίνεται φίλη μὰ στὰ μέλη κι ἀναφιλητὸ
κι ἔπειτα φύλλο δροσερὸ ποὺ παίρνει ὁ ἄνεμος-
λυγίζουν γίνουνται ἀλαφριὰ μ᾿ ἕνα ἀνθρώπινο βάρος.
Δὲν τὸ ξεχνᾶς.
- Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.
-Ὄχι, σὲ κυνηγοῦν, πῶς δὲν τὸ βλέπεις;
θέλω νὰ πῶ μὲ τὰ σπασμένα μέλη τους,
μὲ τὴν ἀλλοτινὴ μορφή τους ποὺ δὲ γνώρισες
κι ὅμως τὴν ξέρεις
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΟΙΗΜΑ !
@
ευχαριστώ που έστειλες τις αναρτήσεις σου.
το μεσημέρι που θα γυρίσω, θα μπω να διαβάσω.
ΤΩΡΑ, ΠΑΩ ΒΟΥΝΟ :)
Ένα μικρό απόσπασμα του, ακούγεται σε εκείνο το ντοκιμαντέρ για το Σεφέρη.
Για το βουνό: ΤΕΛΕΙΑ!! :)
εγώ πάλι την έβρισκα στην ερημιά με τα πιθάρια κι ο φύλακας έβρισκε τον μπελά του να προσέχει για ώρες την ελληνορωμαϊκή μύτη μου μην σπάσει τίποτα!
και κάποτε με ρώτησε σχεδόν έξαλλος, τί είστε, κάνετε καμμιά αρχαιολογική μελέτη, είστε των καλών τεχνών; και του απάντησα, τίποτα αλλά μ΄ αρέσουν αυτά εδώ τα κιούπια...
κι έγινε κροκύς και κίτρινος!
@
καλή μέρα, ποδηλάτισα !
Δημοσίευση σχολίου