.
νύχτα πάνω στη νύχτα...
.
μονάχα τα φώτα του λεκανοπέδιου φαίνονται.
ξεχωρίζεις ότι πέρα είναι θάλασσα, μόνο από τα φωτάκια των αραγμένων καραβιών, περπατάς σε πηχτό σκοτάδι ανάμεσα στους σκούρους όγκους των δέντρων και βλέπεις πάνω σου κατακάθαρο τον έναστρο ουρανό του Κάντ.
αργά αργά σβύνουν τ' άστρα και μένει να φέγγει μονάχα ο αυγερινός.
δεν ήξερα κατά πού δύει ο αυγερινός.
στάθηκα στη μέση στο μονοπάτι, δεξί χέρι στην ανατολή, αριστερό στη δύση, ο αυγερινός έπεφτε πίσω μου.
στο νότο λοιπόν δύει τ' αστέρι της αυγής.
μιά καρακάξα φώναζε με όλη της τη δύναμη.
όταν ο δρόμος τελείωσε, είχε πιά ξημερώσει.
.
.
.
.\
.
.