.
δεν ξέρω αλήθεια, τι περίοδος της ζωής είναι αυτή, όπου στέκομαι και ζυγιάζω ήλιους και βροχές και αέρηδες. μάλλον δεν μου χει ξανατύχει κάτι τέτοιο...
δεν είμαι μαθημένη να στέκομαι...
εντάξει, ασχολούμαι με το παιδί. γι αυτό ξεσπιτώθηκα. γι αυτό δέχομαι τα σκοτεινά βράδια, την αποθάρρυνση, το κρύο, τον αέρα, τη βροχή. τη μοναξιά.
j' accepte.
.
όλο το πρωινό, η μέρα ήταν λιόχαρη.
έβλεπα λίγο απ' την άκρη τη θάλασσα που γυάλιζε.
μαγείρεψα. το ωραίο ψητό της Κυριακής. έφτιαξα και μπισκοτογλυκό με κρέμα.
τα ρούχα στέγνωσαν και τα μάζεψα.
άκουσα πολλή μουσική.
συνεχίζω να αρνούμαι να διαβάσω. δε θέλω.
δεν βγήκα έξω καθόλου. μάλλον λάθος έκανα που δεν βγήκα έξω να περπατήσω, όσο είχε ήλιο.
απ' τις τρισήμιση έπιασε σκοτεινιά. βαρειά γκρίζα σύννεφα και αέρας δυνατός.
έχω μισάνοιχτο το τζάμι κι ακούω το βουητό της θάλασσας. λυσσομανάει ο αέρας.
λυσσομανάει.
.
.
.
.
.
.
.