.
δεν ξέρω αν θα χιονίσει απόψε.
όμως πολύ θα το ήθελα !
το αγαπώ το χιόνι. ίσως γιατί όλον τον καιρό, δυνατό λευκό ήταν το χρώμα βαθειά εντός μου. χρώμα λευκό σαν του χιονιού, αθώο, παιδικό, δροσερό, κρυστάλλινο. όμοιο με γέλιο.
σε δυό βασικά χρώματα χαράκτηκε, κύλισε και πορεύεται η ζωή μου. λιθογραφία. ασπρόμαυρo. λευκό σαν τ' αγγέλου, μαύρο κατράμι, πάτος πηγαδιού, πέφτεις μέσα, στον πάτο, κι απάνω, έξω, είναι νύχτα χωρίς αστέρια. είναι τόσο πηχτό το μαύρο, που αγγίζεις τον εαυτό σου γιά να βεβαιωθείς πως είσαι εκεί, ζωντανός και δεν έχεις αναληφθεί εις Κύριον.
αν ήσουνα κάπου εδώ γύρω, μπορεί και ν' άκουγες μιάν ανάσα απ' το πηγάδι. τότε μπορεί και νάσκυβες.
μη φανταστείς φωνή να καλεί σε βοήθεια ... η ηθική του λευκού και του μαύρου, ειδικά του μαύρου, επιτάσσει να μη βγάζεις "κιχ" όταν είσαι στο χώμα. μιλιά.
περήφανο
ταπεινό
ερημικό
σιωπηλό
ντροπαλό
αντρείο
αξιόπιστο
αληθινό
σταθερό
στέκει εκεί, το χώμα.
.
.
.
.
.
.
.