.

πολύ πρωί και ως να βγει ο ήλιος, πάχνη κάθεται πάνω στα χορτάρια...
.

.

κοιμάμαι, ξυπνάω, βλέπω όνειρα.
εφιαλτικά όνειρα.
δεν ξέρω αν μπορώ να ξεφύγω απ' αυτά. βασανίζομαι.
είμαι πολιτικό ζώο. - και ζώο και πολιτικό -...

και σαν το θηρίο στο κλουβί…

είναι τριάντα χρόνια τώρα... απ' το πανεπιστήμιο και δώθε.
έτσι ήσαν τα χρόνια εκείνα, χούντα, Νομική, Πολυτεχνείο, μεταπολίτευση, συμμετοχή στα κοινά.
δεν ξέρω αν μπορώ να ξεφύγω απ' αυτό... είναι ως ένα σημείο ο εαυτός μου...
κάνω αληθινή προσπάθεια.
σκέφτομαι διαρκώς πράματα, γιά να αποτρέψω να εμπλακώ ξανά.
σκέφτομαι τη φαυλότητά τους, σκέφτομαι το αληθινά χαμηλό επίπεδο, την καφρίλα τους, τη λαμογιά , σκέφτομαι τις τρικλοποδιές που βάνουν, την αναξιοκρατία, την ψεύτικη - ξύλινη γλώσσα, τις στεναχώριες που πήρα, τους καυγάδες που έκανα, το βρισίδι που έριξα, την κούραση σωματική και ψυχική που τράβηξα, την παθογένεια και τη διαστροφή του συστήματος, την αναξιοπιστία όλων των θεσμών...
λες δεν τα ξέρω αυτά ; οι κεραίες μου είναι εκπαιδευμένες να συλλαμβάνουν τον παραμικρό ψίθυρο, την απόχρωση που δηλώνει το αληθές ή το ψεύτικο.
τα ξέρω αυτά.
όμως, κάθε άνθρωπος έχει το χαρακτήρα του.
εγώ διαθέτω ως χαρακτηριστικό ότι δεν μπορώ να παραιτούμαι απ' τα δύσκολα και να φεύγω.
δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας μου. δεν το μπορώ…
θυμάμαι, το είπες μιά φορά : αν φύγεις, "δε θα πάθει τίποτα η Ελλάδα! δυό χιλιάδες χρόνια τώρα ζει !..."
όμως δες, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΟΥΜΕ ΟΛΑ ΕΤΣΙ !
τα πράγματα, ως ένα βαθμό, φτιάχνονται και από μικρές, καθημερινές, συγκροτημένες ενέργειες.

.

η παιδεία ξέρω ότι βαδίζει πιά με τον αυτόματο πιλότο...
ό, τι υποδομή έγινε - σε τοπικό επίπεδο - (που έγινε), απαξιώνεται εντελώς σήμερα.
το βλέπω, κι ενώ λέω "δε σε αφορά πιά, δεν είναι δικό σου θέμα", δεν γίνεται να μη με αφορά, δεν μου είναι βολετό, δεν είμαι έτσι μαθημένη, πώς το λένε...
σκάω...
όποιο πολιτιστικό, έστω και λίγο - σε τοπικό επίπεδο -, ξηλώνεται ξεδιάντροπα και ασύστολα.
σκάω...
είχαμε λογαριάσει με τον Δ., φέτος να φτιάξουμε μιά Σχολή, σαν αυτή της Αγίας Βαρβάρας.
κατόπιν, ήθελα να στήσω ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, γιά νέους δημιουργούς.
μετά, να πάμε πάρα πέρα το μαθητικό, το φθινοπωρινό φεστιβάλ, την εκπαίδευση ενηλίκων, ν' ανέβει το λαϊκό πανεπιστήμιο, να αναπτύξουμε το διαδημοτικό θέατρο, να προχωρήσουνε χίλια πράματα, σιγά σιγά, συνειδητά όμως.
με πίστη σ’ αυτό που πρέπει να γίνει. με αυταπάρνηση.
ο διάβολος να με πάρει, δεν μπορώ να μη με νοιάζει... πώς ξαφνικά να μεταφερθώ στο κενό ;!
αισθάνομαι πολλή δύναμη μέσα μου, γιά να τα εγκαταλείψω όλα, στα χέρια ανθρώπων ανίδεων, άσχετων, αδιάφορων, κακών, μίζερων, επικίνδυνων .

το πούλμαν με τους ανθρώπους τους άσχετους, που τράκαρε πάνω στο χτίριο...

κι αληθινά, δεν ξέρω πώς μπορείς να προσφέρεις κάτι στον κόσμο που ταλαιπωριέται σήμερα...

.

άλλο…

με ενδιαφέρει πολύ η Ιστορία.

πώς θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό ; έχω μερικές ιδέες, μα αν είναι έτσι, πρέπει να στρωθώ κάτω να δουλέψω…

Στο μεταξύ ξεκουράζομαι, ας πούμε…

Έχω κλειστεί. Δεν παραπονιέμαι...

Κάθε Δευτέρα απόγευμα πάω στο μάθημα, αν τύχει κανα πρωί περπάτημα στο βουνό, στο ερημικό κελί μερικά Σάββατα και τέλος. Αυτό είναι.

Στο «κελί» μ’ αρέσει, γιατί δεν με ενοχλεί κανείς. Κάνω ό, τι θέλω. Κάθομαι όλη μέρα και κοιτάω τα σύννεφα, τα μυρμήγκια, τα σκουλήκια, τα σαλιγκάρια, τα πουλιά, παρατηρώ κάθε αγριολούλουδο, τα χορτάρια, τα δέντρα.

Ανοίγω χαρτιά, βιβλία και μολύβια και στέκομαι μπροστά τους πολλές φορές δίχως να κάνω απολύτως τίποτα.

Βάζω δυό καρέκλες έξω το πρωί κι απλώνω το πρόσωπό μου και τα πόδια στον ήλιο.

Το βράδυ βγαίνω στο χωράφι και μετράω αστέρια. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι, βλέπεις καθαρά όλα τ’ αστέρια.

Ακούς τις κουκουβάγιες και το γκιώνη.

.

Σήμερα ζύμωσα ψωμί.