.
τους έψησα κατσικάκι σε κληματόβεργες.
έφτιαξα και την Παύλοβά μου, με φρέσκους μπεζέδες, χτυπημένη φρέσκια κρέμα και φράουλες.
το απόγευμα πήγα με τον Πέπε και καθίσαμε κατάχαμα, εκεί που ονομάζουν "η σκάλα του δημάρχου", κάτι σκαλάκια είναι μέσα στη θάλασσα.
κοίταζα τη θάλασσα και σκεφτόμουν την έρημο, θάλασσά μου...
το σούρουπο πήγα στον Πλου, στρώθηκα στις πολυθρόνες που μ' αρέσουνε και διάβαζα Ρίτσο.
άκου, θάλασσά μου, κάτι συγκλονιστικό που γράφει ο Ρίτσος...
.
"Καλόδεχτη κι η πίκρα απ' τα δικά σου χέρια, -τού γραφε-
στην πιό καλή μεριά του σεντουκιού
φυλώ τ' άδεια πακέτα απ' τα τσιγάρα σου.
κρατώ μιά σγουρή τρίχα απ' τη μασκάλη σου, γιέ μου κι αφέντη μου,
κι όλα τα βάσανά μου εκεί αρμαθιάζω κι αλαφρώνω, αγόρι μου.
Μ' αν δε σου κάνει κόπο, να μου στείλεις μιά χαρτοσακκούλα ζάχαρη
γιά να σου σιάξω τη Λαμπρή
τα κουλουράκια που σ' αρέσουνε"
.
τι όμορφο είναι, θάλασσά μου, να μπορείς να νιώθεις τέτοια ταπεινοσύνη, που να λες στον άλλο άνθρωπο "αφέντη μου", εσύ που στη ζωή σου όλη μίσησες και πάλεψες τους κάθε λογιώ αφεντάδες...
.
και τι όμορφο είναι, να μπορείς να νιώθεις τον άλλο άνθρωπο άντρα και σύντροφο και φίλο κι αδερφό και γιό μον άκριβό σου. μονα δικό σου.
.
και τι όμορφο είναι, να επιβεβαιώνεις λεπτό το λεπτό, μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο με τη ζωή σου εκείνο το "Καλόδεχτη κι η πίκρα απ' τα δικά σου χέρια"...
.
και τι όμορφο, να αντέχεις να μη ζητάς στον άλλον τίποτα, μα τίποτα παραπάνω από εκείνο που αυτός θέλει να σου δώσει...
.
να ξαστοχάς τον εαυτό σου...
κι έπειτα να κάθεσαι στα σκαλάκια κατάχαμα και να κοιτάζεις πέρα μακριά τη θάλασσα...
.
.
μικρέμουΜόζαρτ, καληνύχτα.
.
.
.
.
.
.