.

Μαρία Πολυδούρη
.

.

Ὅσον ἡ ἀγάπη ἀβάσταχτα μεγάλωνε καὶ τόσο
τὴ μόνωσή της ὅριζα καὶ τὸ κρυφὸ μαρτύριο.
(Κι ὁ ἴσκιος της θὰ ἐβάραινε, πῶς νὰ στὴ φανερώσω;)
Μὰ τάχα μὴν ἀπόκλινε μοιραῖα πρὸς τὸ μυστήριο;
Τοῦ μυστηρίου γέννημα μὴν ἦταν καὶ μαζί του
ἀξιώνοταν περήφανα τὸ φῶς ν᾿ ἀπαρνηθῆ,
τὸ λίγο φῶς ποὺ μοὔδινες, ξεγέλασμα τοῦ ἀδύτου
πού ῾όρισε πρὸς τὸ δρόμο σου τὸ βῆμα μου νὰ ῾ρθῆ;
Δὲν ξέρω τίποτε νὰ πῶ στὴ σκέψη ποὺ μὲ δέρνει
τὶς νύχτες καὶ τὶς μέρες μου, πιὸ νύχτες πιὸ θλιμμένες.
.
..............................................................................
.
.
.
.
.
.