.

« INSULAM DE LO OTHONO,
INSULAM ERIGUSE,
DYAPOLO, MATRACHE…»

.
.

οι φωτογραφίες είναι της
foteini

.
η
Ερείκουσα
των Διαποντίων Νήσων
.
.
.
.

.
το χειμώνα, ίσως 50 κάτοικοι
.

.

.

.

.
το χειμώνα,
το δρομί είναι χείμαρρος, που χύνεται στη θαλασσα.
.

.
το καλοκαίρι,
περνάς ανάμεσα στις στεγνές καλαμιές και στις γουστέρες
.


.
.
ξημερώνει η μέρα !
.

.

.
δες, ψυχή μου, πόσο διάφανο γίνεται ξάφνου το νερό !
.

.
δες πώς φωτίζει !
.

.
δες, ψυχή μου !
.
.
δες το κρυστάλλινο !
.

.
δες, θάλασσά μου !
.

.

.

.

.
.
Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον, Κύριε !
.

Εγώ άνθος του πεδίου, κρίνον των κοιλάδων

ως κρίνον εν μέσω ακανθών,

ούτως η πλησίον μου ανά μέσον των θυγατέρων.

άσμα ασμάτων

.

μόνο γι' αυτό είμαι ωραία, σαν κρίνο ολάνοιχτο

Μαρία Πολυδούρη

.

Αγαλλιάσθω έρημος και ανθείτω ως κρίνον

Ησαΐας, Κεφ. λε'

.
δες, ψυχή μου το φεγγαράκι σου !
.

.

.

.

.
μπρρρ...
αχινοί ...
.
.
άλλα χρώματα στο σούρουπο !
.

.

.
καρέ - καρέ
ο ήλιος βυθίζεται !
.

.

.

.

.

.

.

.

.
λίγο ακόμα
.
.
λίγο ακόμα
.
.
κι άλλο λίγο
.
.
κι άλλο
.
.
λίγο
.
.
λίγο
.
.
κι άλλο
.
.
λίγο
.
.
λίγο ακόμα
.
.
χάνεται
.
.
πάει...
.
.

.

.

.

.

.

.
L'Homme et la Mer

	Homme libre, toujours tu chériras la mer!
	La mer est ton miroir; tu contemples ton âme
	Dans le déroulement infini de sa lame,
	Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.
5	Tu te plais à plonger au sein de ton image;
	Tu l'embrasses des yeux et des bras, et ton coeur
	Se distrait quelquefois de sa propre rumeur
	Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.
	Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets:
10	Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes;
	O mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
	Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets!
	Et cependant voilà des siècles innombrables
	Que vous vous combattez sans pitié ni remords,
15	Tellement vous aimez le carnage et la mort,
	O lutteurs éternels, ô frères implacables!

.

Charles Baudelaire
.

.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.