.
δωδεκάμιση.
έβγαλα λίγο έξω το σκυλί.
γλυκειά είν' η νύχτα. ένα μεγάλο φεγγάρι - δεν ξέρω αν είναι πανσέληνος - κι ένα μεγάλο φωτεινό, λαμπερό αστέρι. σκέφτομαι, ίσως να είναι η Αφροδίτη .
βαριεστημένα φωνάζουν τα τζιτζίκια, φωνάζουν πάντως.
μυρίζει γαλήνη και ησυχία έξω. κάτι όμορφο σα να μύρισε η νύχτα, κάτι σα γλυκύτητα, μα μπορεί και νάναι μονάχα η ιδέα μου.
.
υπάρχει Θεός άραγε ; αναρωτιέμαι. πάντα δηλαδή αναρωτιόμουν.
και αν υπάρχει, τι λογιώ είναι ;
.

.
θέλω από καιρό να γράψω κάτι, μα μιά με το ένα, μιά με το άλλο, δεν τό γραφα...
όπου βρεθώ, συναντώ γνωστούς ανθρώπους. ανθρώπους με τους οποίους κουβεντιάζουμε δηλαδή. συχνά κάποιους δεν τους θυμάμαι, μα με σταματάν και με καλημερίζουν ή καλησπερίζουν εκείνοι. άλλους πάλι τους θυμάμαι καλά και μιλάμε...
il ya q'que chose qui me frappe. ο τρόπος που μου απευθύνονται.
με σεβασμό. αυτή είναι η λέξη.
και ίσως και με μιά γλυκύτητα. άντρες ή γυναίκες, το ίδιο. με ενδιαφέρον και σεβασμό.
αυτό με κάνει αυτήν την εποχή και νιώθω κάπως καλύτερα. με τονώνει. δεν το ψάχνω, δεν κάνω παραμέσα σκέψεις, απλά με ευχαριστεί και λειτουργεί υποστηρικτικά. τίποτε άλλο.
.
.

.
.
.
.