.
πήγα να υπηρετήσω στο Λαύριο, ενώ ήμουν ήδη μόλις δυό - τρία χρόνια διορισμένη.
σ' αυτήν την ιστορική πολιτεία, δεν υπήρχαν τότε δουλειές. οι οικογένειες ήσαν σε πολύ δύσκολη θέση. δεν είχαν την καθημερινή τροφή, μήτε γιά τα παιδιά.
αξιοπρεπή έρχονταν τα παιδιά στο σχολείο, μα πεινασμένα και στενοχωρημένα.
- τέτοια πράματα εμείς είχαμε ακούσει απ' τους γονείς μας, που ήσαν παιδιά της Κατοχής -.
ο Δήμος Λαυρίου έστησε τσουκάλια στην πλατεία. καθημερνό συσσίτιο.
έως ότου έλαβαν μιά πρόνοια, πήραν κάποια μέτρα, έδωσαν στον τόπο μιάν ανάπτυξη, άνοιξαν σιγά - σιγά ξανά οι δουλειές, ορθοπόδησαν ξανά οι άνθρωποι...
.
.
με τούτα και με κείνα, μην καταλήξει εκεί η πατρίδα !...
. .
στο μεταξύ,
μην αποθαρρύνονται οι άνθρωποι ...
μην αποθαρρύνονται τα παιδιά κυρίως, που δεν έχουν δουλειές ...
.
λέω, όποιος από μας μπορεί, όποιος έχει αυτήν τη δυνατότητα, όποιος έχει πρόσβαση στον κόσμο, όποιος γνωρίζει τον τρόπο να το κάνει, ας ενθαρρύνει τον κόσμο... ο καθείς το στενό ή το ευρύτερο περιβάλλον του, ο καθείς όσο και όπως μπορεί...
ήδη, κάποιοι το κάνουν !
.
ήρθε πάλι ο καιρός, όπου πρέπει να μιλάμε πρώτα γιά το "εμείς" κι έπειτα γιά το "εγώ"...
.
έχουμε ευτυχώς άξιους ανθρώπους !
καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, δασκάλους όλων των βαθμίδων, κοινωνικούς λειτουργούς, λειτουργούς κάθε λογιώ, υπαλλήλους κι εργαζόμενους κάθε λογιώ που έχουν καθημερινή επαφή με κόσμο, γιατρούς, εθελοντές κι άλλους, κι άλλους, που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της υποστήριξης κι ενθάρρυνσης του κόσμου, μέσα σε τούτην την κοινωνική λαίλαπα και στη μαζική αποθάρρυνση.
.
.
.
.
.
.
.

. . . . . . . . . .