.
φύγαμε όλοι μαζί. μιά φούχτα άνθρωποι. πήραμε τα βουνά. τα δάση. τα φαράγγια. τα ποτάμια. δυό νύχτες πίναμε ολονυχτίς γιά τη φτώχεια μας. τρεις μέρες τραγουδήσαμε ολημερίς γιά τους καϋμούς μας. βαδίσαμε πολύ μέσα στα έλατα. στις καστανιές. στις οξιές. στις καρυδιές. στις φτέρες. αμίλητοι. ρουφήξαμε την ομορφιά των δασών αμίλητοι. μείναμε εκεί κοντά στα ξύλα να καίνε, μαγεμένοι ως το ξημέρωμα. κρατήσαμε ο ένας τον σφυγμό του άλλου. με εμπιστοσύνη ακούμπισε ο καθένας στην ψυχή του άλλου.
τελειώνουν εννιά χρόνια τώρα, που εκείνοι με παρατηρούν, μου γελάν με στοργή, σα να μην τρέχει τίποτα, με σφίγγουν πάνω στην αγκαλιά τους, με τα μάτια με ρωτάν, δίχως λόγια, διακριτικά, δίχως να ρωτάν με λόγια, μ' αγαπάν έτσι όπως είμαι, κομμάτια, έτσι όπως γίνομαι σιωπηλή, αυτή είμαι, αυτοί μπορούν και μ' αγαπάν όπως είμαι. δυνατή σα θεριό φορές, αδύναμη σαν παιδί άλλες φορές, προστατευτική και ανασφαλή, όπως κι αν είμαι...
κι εγώ που όλο λέω θα σταματήσω να μετράω το χρόνο, όλο ξεχνιέμαι και ξαναρχίζω την αρίθμηση, ένας χρόνος, δύο χρόνοι, τρείς, εννιά, ποιός ξέρει πόσο ακόμα, στην ουσία τον έχω καταργήσει το χρόνο...
ένας γιά όλους και όλοι γιά έναν, η διαχρονική αξία των φίλων στήριγμα στα δύσκολα χρόνια - μην και ήσαν ποτέ εύκολα της ζωής μας τα χρόνια ; - ευλογημένοι ας είναι, les mousquetaires.
.
.
.
.
.