.
ανεβήκαμε στο βουνό με την ξαδέρφη μου, Δευτέρα χαράματα.
το έτσουζε, όχι χοντρό κρύο, αλλά αγιάζι και υγρασία. δεν μπορώ απάνω στο βουνό να φοράω σκούφο ή καπέλο. μήτε βαρειά ρούχα, μήτε γάντια. θέλω να παίρνω τη δροσιά με όλους τους πόρους απ' το δέρμα, απ' το κεφάλι μου, ν' ακούν τ' αυτιά μου καλά τους ήχους, τα σουρσίματα, τα κελαηδίσματα, όλα. νάναι ελεύθερα τα αυτιά και τα χέρια μου.
ορίζω το δρόμο, ορίζω το βήμα μου, ο δρόμος έχει απαλές ανηφόρες, κατηφόρες, χώμα, πέτρες κι ύστερα άσφαλτο κι ύστερα πάλι χώμα και πέτρες. ακολουθώ το δρόμο. βλέπω από πολύ μακριά τις ανηφοριές και τα στριφογυρίσματα και λέω εκεί πηγαίνω, από κει θα περάσω, θ' ανέβω από κει, από κει θα κατέβω.
όλα είναι καταπράσινα. έχει ακόμα ανθισμένες κυκλαμιές. παρ' όλ' αυτά, είναι εμφανής η ανομβρία. οι κουμαριές, που πέρσι τέτοιον καιρό ήσαν γεμάτες κατακόκκινο καρπό, είναι φέτος σκέτο πράσινες, δίχως κούμαρα. δεν έδεσαν αρκετό και γερό καρπό.
ένα σύννεφο απέναντί μας καθισμένο πάνω στην Πεντέλη.
περπατάμε κουβεντιάζοντας άλλοτε, σιωπώντας άλλοτε.
.
.
.
σήμερα Τρίτη, είχα να φροντίσω αρκετά παιδιά.
το έκανα όσο καλύτερα μπορούσα.
ήρθαν μεσημεράκι κι έφυγαν βράδυ, θά ταν 10 η ώρα.
.
.
je m'enferme et j' avale ma solitude
(elle m' avale aussi)
.
.
.
.
.
.