Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

.

Από τις παραδόσεις του Μοριά

Συλλογή Νικολάου Πολίτη

Δημοσιεύτηκε στην Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά, τόμος του 1959

.


ΤΟΥ ΠΑΠΑ Τ’ ΑΛΩΝΙ (Δαβιά Μαντινείας)


.

.

Εκεί κοντά που μπαίνουνε ΄ς την Ταβιά, στο δημόσιο δρόμο χάμου, είναι νιά τρούπα βαθειά, που πρώτα ήταν αλώνι.

Άκου να ιδής πως έγινε τούτο :

Στις δεκαφτά τ’ Αλωνάρη είναι η γιορτή της αγιά Μαρίνας.

Ένας παπάς είχε τη θημωνιά του εκεί κοντά ’ς τ’ αλώνι του κι έβανε τ’ άλογα ανήμερα να πατήσουνε.

Λέει, είν’ αλαφρή γιορτή, δεν κάνει να καθόμαστ’ άνεργοι, τα χέρια ξερά.

Το μεσημέρι πλιά, που ησύχασ’ ο κόσμος, ο τραγόπαπας αλώνιζε ακόμα, και δώσ’ του με τοις φωναίς εξεκούφαινε τον κόσμο.

Μα σαν ήρθε ντάλα μεσημέρι, που δεν ακούς άλλη μιλιά εξόν από τουν τσιντσίρωνε, ο διαβολόπαπας τα ίδια και χειρότερα.

Τότενες έβανε και τη ντουάνα κ’ εστάθηκε απάνου ολόρθος και δώσ’ του εψόφησε τάλογα.

Εκείν’ την ώρα, να σου, μάτια μου, κ’ έρχεται νιά όμορφη γυναίκα, με χρυσά μαλλιά, ασπροφόρα και χαιρετάει τον παπά.

Εκείνος τη δουλειά του !

Αλώνιζε και δεν της είπ’ μαηδ’ ένα καλώς ώρισες.

Του λέει η γυναίκα : «γιατί αλωνίζεις σήμερα, που είναι της αγιά Μαρίνας ;»

- «Μπα λέει, και τι ; θα σε βάνω γω ξεταστή, τι κάνω ; Έτσι θέλω κι αλωνίζω.»

Δεν επρόφτασε να τελειώση το λόγο, κι ακούγεται νιά βουή, Παναϊα μου !

Ελέγαμε ότι έγινε σειγμός κι επεταχτήκαμε ούλοι ς’το πόδι. Πηγαίνουμε κατά τη μεριά π’ ακούστηκε ο βρόντος, και τι γλέπουμε ; Μιά καταβόθρα, ε, άκωλη τον κατήφορο !

Η γυναίκα εκείνη ήτανε η Αγιά Μαρίνα και είπε κ’ εσκίστηκε η γης κ’ εκατάπιε και παπά κι άλογο κι αλώνι.

Άλλοι πάλι έχουν να πούνε, πως δεν ήταν η αγιά Μαρίνα, και πως ήτανε νιά νεράϊδα, που την έστειλε η Κυρά να χαντακώσει τον παπά, γιατ’ εχούγιαζε ντάλα μεσημέρι και εχάλαγε την ησυχία τουν νεράϊδωνε, που είχαν τότες τραπέζι.

.

Κ’ ετρώγανε

κι επίνανε

και καμιανού δε δίνανε.

.

.

.

.

.

ε καλά, να λέγεται ότι στην αντιγραφή, στο word σχεδόν όλες οι λέξεις, μου χτύπησαν κόκκινο...

.

όσο γιά μένα,

ωρίμασα σήμερα (!) και τόειπα πιό σωστά...

και πρέπει να βρω άλλο ένα, να το ετοιμάσω τις επόμενες μέρες.

έχω ένα - δυό στο μυαλό μου...

.

.

.

.

.


2 σχόλια:

genna είπε...

σαν ασπρη πέτρα ξέξασπρη είν' τούτο,
μπράβο που το κατάφερες μικρά...

είμαι μια βδομάδα αρρωστούλη...

φιλί, πεταχτό!

:) :)

foteini είπε...

@
περαστικά !
την άνοιξη, μην τη θαρρείτε εποχή ακίνδυνη...
φυλάξου ακόμα, απ' το κρύωμα, κοριτσάκι μας.

αδερφούλα μου,

ίσαμε να μάθω να λέω
την τρύπα, τρούπα,
το μιά, νιά,
το πιά, πλιά,
των τζιτζικιών, τουν τσιντσίρωνε,
το μήτε ένα, μαηδ'ένα,
το σεισμό, σειγμό,
το όλοι, ούλοι,
το βλέπουμε, γλέπουμε κ.τ.λ.
κακό πόπαθα ! :)