Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

.

Τους 4 μουσικούς της Βρέμης,

των αδελφών Grimm,

το πρωτοδιάβασα και το αγάπησα πολύ μικρό παιδί, όπως πολλά άλλα παραμύθια, λαϊκά ή έντεχνα.

.
.

Το ίδιο λαϊκό παραμύθι

υπάρχει στο βιβλίο " Γ. Α. Μέγας, Ελληνικά παραμύθια, β’, βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, 2001" με τον τίτλο :


«Οι μουζικάντες»

.

.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γεωργός, κι είχεν έναν γάϊδαρο.

Ο γάϊδαρος εγέρασε κι ο γεωργός πήγε και τον έδεσε έξω, να ψοφήσει.

Από κει, πέρασεν ένας κυνηγός κι είχεν ένα σκύλο, αλλά δεν τον ήθελε πιά, γιατί εγέρασε και δεν έβγαζε τους λαγούς.

Ο σκύλος εστάθηκε κι ερώτησε τον γάϊδαρο :

- τι κάνεις, καϋμένε γάϊδαρε, εδώ ;

Λέει ο γάϊδαρος :

- μ’ έδεσεν εδώ, το αφεντικό μου να ψοφήσω, γιατί εγέρασα.

- κι εμένα μ’ έδιωξεν ο δικός μου, γιατί δε βλέπω πιά τους λαγούς

-έρχεσαι, του λέει ο γάϊδαρος, να πάμε να γίνουμε μουζικάντες ;

- έρχομαι, λέει ο σκύλος.

Έκοψε τότε το σκοινί του ο γάϊδαρος κι έφυγαν

Έξω απ’ το χωριό, βρήκαν μια γάτα που καθόταν σ’ ένα πεζούλι κι έκλαιγε και με το μαντήλι σκούπιζε τα δάκρυά της.

Της λέει ο γάϊδαρος :

- γιατί κλαίς, συντέκνισσα ;

- γιατί κλαίω ; εγέρασα και δεν βλέπω πιά τους ποντικούς, και γι αυτό η κυρά μου μ’ έδιωξε.

- δεν έρχεσαι κι εσύ μαζί μας, που πάμε να γίνουμε μουζικάντες ;

- έρχομαι.

Λέει τώρα ο σκύλος στο γάϊδαρο :

- δεν μπορώ, καϋμένε γάϊδαρε, να περπατήσω

Του λέει ο γάϊδαρος :

- ανέβα στη ράχη μου

Ανεβαίνει στη ράχη του ο σκύλος, ανεβαίνει κι η γάτα και πάν καβάλα στο γάϊδαρο

Πήγαν – πήγαν, έφτασαν σ’ ένα εξοχικό σπίτι.

Απάνω σε μια κολώνα ήταν ένας πετεινός κι ελαλούσε.

Του λέει ο γάϊδαρος :

- γιατί, καϋμένε πετεινέ, λαλείς ;

- ας τα, λέει ο πετεινός. Έχει μουσαφιρέους τ΄αφεντικό μου και θα με σφάξει.

- δεν έρχεσαι μαζί μας, που πάμε να γίνουμε μουζικάντες ;

Πηδάει κι ο πετεινός πάνω στο γάϊδαρο

Πήγαν – πήγαν, έφτασαν σ’ ένα δάσος κι εβραδιάστηκαν εκεί.

Λένε στη γάτα :

- ανέβα γάτα σ’ ένα ψηλό δέντρο, να κοιτάξεις, αν φαίνεται πουθενά καμιά φωτιά

Η γάτα ανέβηκε απάνω σ’ ένα δέντρο και είδε φως μέσα στο δάσος

Εκεί ήταν ένα καλύβι και μέσα στο καλύβι καθόταν μια συντροφιά από κλέφτες.

Τη στιγμή που οι κλέφτες κατέβαζαν το καζάνι με το φαϊ απ’ τη φωτιά, βάζει ο γάϊδαρος το κεφάλι του απ’ το παράθυρο, κι αρχίζει να γκαρίζει.

Γκα, γκα, γκα, ο σκύλος γάου, γάου, η γάτα νιάου, νιάου, ο πετεινός κι κι ρί κου...

Οι κλέφτες τάχασαν, θάρρεσαν πως ήσαν ξωτικές, και πήραν δρόμο.

Μπαίνει μέσα ο γάίδαρος με την παρέα του και την κάνανε, να !

Σαν έφαγαν, ο γάϊδαρος βγαίνει όξω και κυλιέται, ο σκύλος κάθησε στην πόρτα, η γάτα στο τζάκι κι ο πετεινός ανέβηκε σ’ ένα κλαρί, μπροστά στο καλύβι.

Σαν νύχτωσε κι οι μουζικάντες μας κοιμούνταν, λέει ο καπετάνιος στους κλέφτες :

- ποιος είναι παλληκάρι, να πάει να δει τι γίνεται στο καλύβι;

- Εγώ, λέει ένας

- Άντε, να πας

Πάει αυτός, μπαίνει μέσα.

Το σκυλί στην πόρτα δεν τον επείραξε.

Βλέπει αυτός τα μάτια της γάτας και λέει : - ακόμα βαστάει η φωτιά

Πάει κοντά να πιάσει φωτιά για ν’ ανάψει τη λάμπα, τον αρπάζει η γάτα απ’ τα μούτρα.

Πάει να βγεί όξω, τον αρπάζει απ’ τα ποδάρια ο σκύλος.

Βγαίνει όξω, τον αρχίζει ο γάϊδαρος στα κλωτσίδια

Ο πετεινός φωνάζει απ’ το κλαρί : - Κουκουρίκου, πιάστε τον, πιάστε τον !

Φεύγει αυτός, τρομαγμένος.

Σα γύρισε, τον ερώτησαν τι έκανε

- ας τα, λέει, πάω να ιδώ στο τζάκι, μ’ αρπάζει μια στρίγγλα απ’ τα μάτια. Πάω να βγω όξω, μ’ αρπάζει άλλη απ’ τα ποδάρια. Βγαίνω όξω, και μου δίνει μια μεγάλη στρίγγλα μ’ ένα ξύλο μιά, και μ’ έριξε κάτω, και μια άλλη φώναξε : πιάστε τον ! πιάστε τον !

Οι κλέφτες, πού να ξαναπατήσουν πιά στο καλύβι !

Ο γάϊδαρος, ο σκύλος, η γάτα, κι ο πετεινός,

τρώγανε και πίνανε

κι εμάς δε μας δίνανε.

.

.

τα υπογραμμισμένα είναι απλά

όσα λέω διαρκώς λάθος

και προσπαθώ να τα θυμάμαι σωστά...

.


4 σχόλια:

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

... θάπρεπε να γίνουμε όλοι μουζικάντες. δε θάπρεπε;

foteini είπε...

@
ας τα, γιατρέ...

μ' έστελνε ο πατέρας μου γιά πιάνο
κι εγώ είχα στο νου μου
πώς ΔΕΝ θα πάω στη δασκάλα...


αν όμως εννοείς,
να πάρουμε όλοι των ομματιών μας
και να φύγουμε παρεϊστικα
κατά τα δάση,
είμαι μέσα !

:)

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

αυτό το δεύτερο εννοώ,..
.. γιατί όταν στο δημοτικό τα άλλα παιδάκια τραγουδούσαν, ... κατ΄ εντολήν της δασκάλας - μια στριμένη ήταν - εγώ σιωπούσα μελωδικά!

foteini είπε...

@
ψηφίζω υπέρ της σιωπής.

μα αν είναι και μελωδική,
ακόμα καλύτερα :)