τα μανουσάκια σου άνθισαν.
κι η γη είναι γεμάτη χορτάρια
είναι λοιπόν η προετοιμασία της άνοιξης...
ο χείμαρρος που πέφτει στη θάλασσα μάζεψε νερό με τις βροχές.
στέκομαι πάντα εκεί, κοντά στον χείμαρρο κι ακούω το κελάρυσμα του νερού.
όπως και νάναι το κελάρυσμα του νερού, ζωηρό, χαμηλό, κάτω από κροκάλες κι από χώματα κρυμμένο, τραγουδιστό, μυστικό, όποιο και νάναι το κελάρυσμα του νερού, εγώ κατέχω την τέχνη να το αφουγκράζομαι.
ξέρω να διακρίνω τους ήχους του κι ύστερα να τους συντονίζω με τη ροή που κάνει το αίμα μέσα στις φλέβες μου.
καμιά φορά, έτσι όπως στέκομαι πλάϊ στον χείμαρρο και παρακολουθώ να κυλάει το νερό, έχω την αίσθηση ότι ίσως δεν είμαι μιά γυναίκα που βαδίζει με τα πόδια γυμνά πάνω στην έρημο, μα ότι ίσως και να είμαι μιά άγκυρα, φτιαγμένη να δένει σε βραχώδη πυθμένα ή ακόμα ότι μοιάζω ίσως με μιά ρίζα ελιάς, αυτές τις ρίζες που τραβάν και στεριώνουν όλο προς το βάθος, όλο προς το βάθος.