πήρα χθες απ' τον Ευριπίδη το βιβλίο της Αρβελέρ "γιατί το Βυζάντιο".
το ξεκίνησα κι έχει φυσικά ενδιαφέρον...
ό, τι διαβάζω στις πρώτες σελίδες, το έχω συναντήσει και στο βιβλίο του Ζακυνθηνού.
τα χωνεύω όμως πολύ σιγά... αργά...
τα γυρίζω στο μυαλό μου, τα αναμασάω κι έπειτα τα χωνεύω. αργά πάντως...
έτσι κι αλλιώς, τα "Βυζαντινά" τα αγάπησα και τα προσεγγίζω συνειδητά μόλις τα τελευταία χρόνια... 
αυτόν τον καιρό, δεν είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου ή είμαι πρώτη φορά, μάλλον, τόσο δυσαρεστημένη με μένα...
άλλα πιάνω, άλλα αφίνω, άλλα αφίνω, άλλα πιάνω.
αποσταθεροποίηση.
δεν είμαι μαθημένη έτσι...
καταλαβαίνω, πως ένας άνθρωπος δεν γίνεται να λειτουργεί συνέχεια στην τσίτα, σαν στρατιώτης, μήτε συνέχεια με βλέψεις πρωταθλητισμού.  τι γίνεται όμως, αν έτσι έχεις μάθει, έχεις εκπαιδευτεί ή έχεις συνηθίσει να ζεις ; 
δεν μου ταιριάζει η σημερινή αποσταθεροποίηση. με βασανίζει.
με βασανίζει και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. τίποτα καλό δεν προμηνύεται.
τίποτα ενθαρρυντικό δεν φαίνεται να σχεδιάζεται...
αυτή εδώ η γενιά των παιδιών που είναι ανάμεσα 25 έως και 35 χρονών, ίσως είναι η πιό μορφωμένη, η πιό καταρτισμένη κι εφοδιασμένη γενιά νέων στην Ελλάδα, από ποτέ ! δεν γίνεται, αυτά τα παιδιά, όλη σχεδόν η νεολαία, να κάθονται ανήμπορα και να επαιτούν γιά μιά κακοπληρωμένη, ανασφάλιστη κι ανύπαρκτη δουλειά...
όσο υπομονή κι αν λέμε, όση υπομονή και καρτερία κι αν δείχνει ο κόσμος, δεν μπορεί αυτό να διαρκέσει γιά πολύ ακόμα. 
ανθρωποθυσίες είναι αυτές. ή η νεολαία φεύγει μακριά ή κάθεται εδώ εγκλωβισμένη κι ανήμπορη. ανθρωποθυσίες είναι... το σκέφτομαι διαρκώς, το αντιμετωπίζουμε διαρκώς με τα παιδιά γύρω μας  και μου φαίνεται φοβερό.
στους καιρούς που ζούμε, δεν με τρομάζει η φτώχεια. μπορούμε όλοι μας να ζήσουμε πιό φτωχικά. φτωχικά. δεν είναι αυτό το χειρότερο... το χειρότερο μου φαίνεται είναι αυτό που συμβαίνει στη νεολαία. άλλοι φεύγουν, άλλοι στέκουν απελπισμένοι, άλλοι στρέφονται σε λογιώ λογιώ αντικοινωνικές αντιδράσεις...
δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό, δεν γίνεται όμως να στεκόμαστε όλοι εμείς ξαφνιασμένοι κι αμήχανοι ...
επαναπροσδιορίζομαι κι αναθαρρώ κάπως, όταν παρακολουθώ όσα λένε κάποιοι πνευματικοί, σοφοί άνθρωποι, που κατά καιρούς καλούνται στις τηλεοράσεις ή στον τύπο και μιλάνε, γιά διάφορα θέματα. ο Ράμφος, ο Γιανναράς, ο Γραμματικάκης, προχτές ο Γεωργουσόπουλος, διάφοροι  σημαντικοί επιστήμονες και  καλλιτέχνες.
όλοι και όλα επιστρέφουν πίσω, στις ρίζες μας, στην Γενική Παιδεία και την Ελληνική Γλώσσα.
τι να λέμε τώρα ;!  υπάρχει σήμερα κάποιος στο προσκήνιο, σε κρατικό επίπεδο εννοώ, υπάρχει έστω κι ένας, που να σκοπεύει ή να θέλει ή να ξέρει ή να νογάει να δουλέψει σ' αυτήν την κατεύθυνση ; !
πονάει η ψυχή...