αισθάνομαι αληθινά τυχερή, που σήμερα, είδα από κοντά 

ένα εκπληκτικό μουσείο, 
το μουσείο

Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα 

γεμάτο αυθεντικά έργα λατρεμένων καλλιτεχνών...
οι γενιές των σπουδαίων Ελλήνων, από το 1920 ως τα χρόνια μας !

αν είχα λίγο κέφι, κι αν αυτές τις μέρες δεν σπαρταρούσε σαν το ψάρι τρομαγμένη μέσα μου η καρδιά μου, θάχα υπομονή και θα δοκίμαζα να κατασκευάσω ένα μικρό, ερασιτεχνικό  φυσικά, βιντεάκι, γιά να φανερώσω λίγη απ' την ομορφιά που αντίκρυσαν σήμερα τα μάτια μου...


οι θησαυροί του μυαλού και των χεριών των ανθρώπων, ήσαν εκεί συγκεντρωμένοι !
και οι θησαυροί του χαρακτήρα των ανθρώπων ! 



συλλογίζομαι, τι κύκλους κάνει η ζωή, και τι παιχνιδίσματα... 
στα παιδικά χρόνια, όταν πήγαινα με τον πατέρα μου ν' αγοράσει πουκάμισα, πώς να ήξερα τότε, ότι εκεί, τόσο μα τόσο κοντά, υπήρχε μιά τέτοια εστία δημιουργίας !  κι ότι κάποια  μέρα στον ίδιο αυτόν οικείο χώρο, θά μπαινα σαν πουλί τρομαγμένο , να πάρω δύναμη απ' την τέχνη...
τι ανύποπτοι είμασταν!...


τέλος σκέφτομαι , πως αγαπώ πάρα πολύ τους ανθρώπους.
τα πάθη
και τη δημιουργία τους.




"μάνα μου είν' η γη..."