signature
foteini

...είναι, που δεν έχω μάθει να ζω έτσι...


παρέα στα μικρά ορεινά αγρίμια μ' αρέσει να κάνω, από παιδί...
φουντωτές κόκκινες αλεπούδες παραφυλούσα να ιδώ τις νύχτες
νά χω γιά φίλους σκατζόχοιρους μ' άρεσε, κουκουβάγιες, μπούφους, χελώνες

οι άκριες μέσα στα βουνά με τραβάν, τα κατσάβραχα, τ' άναρχα σκίνα,
οι χωματόδρομοι με τις πέτρες τους

όστρακα θέλω να ξεθάβω απ' τα νερά
να βγάζω στην άμμο φαγωμένα κουπιά
κι ωραία κοχύλια - ακολουθίες Φιμπονάτσι στη ράχη τους



είναι, που δεν έχω μάθει να ζω έτσι...


συντροφικά στις λεωφόρους, να υψώνουμε γροθιές πάνω απ' τα χρόνια
μάθαμε
το αλάτι της γης στα θρανία, κοντά στα παιδιά να εξορύσσουμε
μες τις φωτιές να χωνόμαστε σε καιρούς πολέμου
και στων ανθρώπων πλάϊ να περπατάμε τα βάσανα.



... είναι που, έτσι έχω μάθει να ζω...



... τώρα, ένας πόνος μου ζώνει ελαφρά το κεφάλι.
στις πρώτες ζέστες του καλοκαιριού τρέμουν τα μέλη μου από κρύο
σαν μικρό λαβωμένο πουλί, με κουβέρτα τυλίγομαι.