σήμερα ακούσαμε με την Τατ την λειτουργία του επιταφίου.
έπειτα ακολουθήσαμε την περιφορά.
είχε πολύν ήλιο και ζέστη, μα ευχαριστήθηκα.
ανακατωθήκαμε με τον κόσμο, σβήσαμε τα κεράκια μας γιά να μην κάψουμε τα μαλλιά των ανθρώπων που ήσαν μπροστά από μας και βαδίσαμε γελαστά.
υπάρχουν ζεστές, ανθρώπινες, συντροφικές αγκαλιές.
πέρασα και κάτω από τον επιτάφιο ! αυτό, είχα να το κάνω από παιδί...




έχω φέρει κοντά μου ένα μικρό, λεπτό βιβλιαράκι, που μου εκίνησε το ενδιαφέρον.
είναι μιά Ρώσικη ιστορική μαρτυρία.
ίσως το παλαιότερο προσωπικό αφήγημα που υπάρχει, γιά την πτώση της Κωνσταντινούπολης.
γιά την ακρίβεια πρόκειται γιά ένα ημερολόγιο, γιά την πολιορκία και την άλωση,
προσωπική κατάθεση του Νέστορα Ισκεντέρη , η οποία - αυτό είναι σπουδαίο - γράφεται ταυτόχρονα με τα γεγονότα.
με το χρονικό αυτό, που το αναφέρει ο Κορδάτος στο βιβλίο του "ακμή και παρακμή του Βυζαντίου",  έχουν ασχοληθεί αρκετοί μελετητές της Ρώσικης λογοτεχνίας και ιστορίας.

εκτός από το ενδιαφέρον που έχει αυτό καθαυτό το ημερολόγιο, έχουν, θαρρώ, τρομερό ενδιαφέρον και οι εισαγωγικές σημειώσεις του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου, που έκανε την απόδοση του έργου.
ειδικά τα εισαγωγικά του σχόλια που αφορούν στην Ρωσία, τη θέση της και τα ενδιαφέροντά της ως προς την Ευρώπη κ.τ.λ., τα διάβασα και τα ξαναδιάβασα 4 - 5 φορές ως να τα εμπεδώσω, και σα να μου άνοιξαν ένα καινούργιο παράθυρο στη σκέψη.

τέλος πάντων,
από το πρώτο κεφάλαιο, αντιγράφω κάτι άλλο, κάτι τις, που μου άρεσε :

(κατά την ίδρυση της Πόλης...)

"και να ένα φίδι επετάχτηκε από τη φωλιά του, έτρεξε λίγο κι αμέσως από ψηλά όρμησε ένας αητός, αρπάζει το φίδι και πετάει ψηλά. 
και το φίδι επήρε να κουλουριάζεται στο κορμί του αητού.
ο καίσαρ και όλοι οι άλλοι εστέκονταν κι εκοίταζαν το φίδι και τον αητό. 
ο αητός ανέβηκε σε μεγάλα ύψη, πολλή ώρα δεν φαινόταν και πάλι εφάνηκε να έρχεται κι έπεσε μαζί με το φίδι εκεί στο ίδιο μέρος, γιατί το φίδι τον ενίκησε.
έτρεξαν οι άνθρωποι κι εσκότωσαν το φίδι , τον δε αητό, τον ελευτέρωσαν.
ο καίσαρ ετρόμαξε απ' αυτό πάρα πολύ κι εκάλεσε τους λόγιους και σοφούς..."
.........................................................................................................................


διαβάζω σχετικά, πίσω στα σχόλια :

- ο Α. Ορλώφ, στο βιβλίο του "ιστορία της μεσαιωνικής Ρωσικής λογοτεχνίας" 1945,
συσχετίζει το παραπάνω σημείο του Χρονικού με τη σκηνή από την XII ραψωδία της Ιλιάδας.
ιδού το απόσπασμα της Ιλιάδας , από την μετάφραση του Πάλλη : 

" ...να απ' τα ζερβά τους βγήκε
κακό όρνιο, αψηλοπέταχτος αητός, κρατώντας φίδι
στα νύχια κόκκινο χοντρό που ζωντανό έτσι ακόμα 
σπαρτάριζε, μα την αντριά δεν είχε χάσει ωστόσο
τι ενώ το εβάσταε, πίσω αυτό γυρνάει κι εκεί στο στήθος
τον τρώει, στα πλάγια του λαιμού, κι αυτός μακριά του χάμου
τ' αμόλησε μες στου στρατού , σαν πόνεσε, τη μέση
και πήρε δρόμο - κράζοντας - με τ' αγεριού το χνώτο.
πάγωσαν όλοι ιδώντας το..."



κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ εδωδά, τρείς η ώρα της νυκτός,
ποιά σχέση μπορεί να έχει το γραπτό του Ρώσου Ισκεντέρη με την Ιλιάδα ;

- μην αυτός ο μύθος κι ο παραλληλισμός αητού, φιδιού κ.τ.λ., ήταν τόσο διαδεδομένος, που τον χρησιμοποίησε ο Όμηρος κι έπειτα από τόσους αιώνες, ξανά ο Ρώσος στο χρονικό του ; !

- μην είχε ο Ρώσος τέτοια γνώση της Ιλιάδας, τον 15ο αι.(!), που γνώριζε την παράγραφο και την μετέφερε στο γραπτό του ;

- μην προσέθεσαν την παράγραφο στο χρονικό του, οι κατοπινοί λόγιοι που το επεξεργάστηκαν ;

- ή κάτι άλλο, που μας διαφεύγει ;

φυσικά, με την απορία μου θα μείνω...

ας πάμε τώρα εμείς γιά υπνο, μικρέμουμότσαρτ. κοντεύει να ξημερώσει...