σκαρφάλωσα απόψε στον λόφο του Φιλοπάππου.
η πανσέληνος, τιμής ένεκεν...
η Ακρόπολη από ψηλά,
η Αθήνα από ψηλά

σεβαστικά βήματα πάνω στα μαρμαράκια και τους λίθους του Πικιώνη...

όσο άκουγα την υπέροχη κινηματογραφική μουσική μας σκεφτόμουνα ότι θα μπορούσα να τά δινα όλα, γι αυτήν την πόλη...
γι αυτούς τους ανθρώπους...
για των ανθρώπων τα βάσανα...

... και τι αληθινό νόημα παίρνει αίφνης τούτο δω το τραγούδι !

"Ένα μεσημέρι
στης Ακρόπολης τα μέρη
άπονοι ληστές
κάναν τις πέτρες τις ζεστές
λημέρι

Στο Μοναστηράκι
Βαυαροί χωροφυλάκοι
μες στην αντηλιά, χορεύουν μπρος στον βασιλιά
συρτάκι

Στην Κρήτη και στη Μάνη
θα στείλουμε φιρμάνι
σε πολιτείες και χωριά
θα στείλουμε φιρμάνι
να `ρθούν οι πολιτσμάνοι
να κυνηγήσουν τα θεριά".

... οι άπονοι ληστές, που καναν τις πέτρες τις ζεστές λημέρι

 και  

... ποιός θα κυνηγήσει τα θεριά, όταν αυτά ρουφάν το αίμα των ανθρώπων ;

μνημονεύετε και Διονύσιον Σολωμόν

μνημονεύετε και Ανδρέαν Κάλβον.

άσε με εδώ εμένα  να παραμιλώ...