τα ραα          τα ρα ραα!
τα ραα          τα ρα ραα!
τα ρα ρα!         
τα ρα ρα!
τα ραα          τα ρα ρα!
τα ρα ρα       τα ρα ρα!
τα ραα          τα ρα ρα!
τα ρα ρα!
τα ρα ρα!
τα ραα          τα ρα ραα!
τα ραα          τα ρα ραα!

8 η ώρα το πρωί, monpetitmozart, ἡ σάλπιγγα στο στρατόπεδο σαλπίζει ἐγερτήριο.
9 η ώρα αποβραδύς, monpetitmozart, η σάλπιγγα στο στρατόπεδο σαλπίζει σιωπητήριο.
παλιά, φαίνεται πως ήτανε δω στρατώνας ολάκερη η περιοχή.
τώρα φωνάζει μόνο ο σαλπιγκτής, στο απέναντι ύψωμα.


δύσκολα τα πράματα...  

βγαίνω σ' ένα μικρούτσικο μπαλκονάκι, που τόχουν, λέει, γιά να καπνίζουν.
φούμα φούμα οι καπνιστές κι εγώ απόκοντα βγήκα να πάρω λίγο καθαρόν αέρα...
ξαφνιάζομαι σαν βλέπω ένα φεγγάρι πελώωωριο, να ανατέλει κοντά μου.
λες να ναι απόψε πανσέληνος ; !
οι φουμαδόροι στο μπαλκονάκι δεν ξέρουν να μου απαντήσουν. τινάζοντας χάμω τις στάχτες απ' το τσιγάρο τους, βαριανασαίνοντας, ο ένας λέει τό να, ο άλλος τ' άλλο, ο τρίτος το παράλλο. ο καθένας τα δικά του.
βουλώνω το στόμα μου και κατεβάζω μπροστά μου τον τοίχο που γνωρίζεις, monpetitmozart, τον τοίχο με όλα τα μονωτικά υλικά του και τα υπόλοιπα...

στο βάθος, όχι πολύ μακριά , σκούρος όγκος ο ιερός βράχος. δεν έχει ακόμα φωταψίες.
πάρα πίσω η Πάρνηθα, δυτικά ο Κιθαιρώνας.

μπαίνω ξανά στα ενδότερα του κτιρίου.

ξαφνικά, από το πουθενά, κάτι σα να μου ρχεται.
τι κάτι δηλαδή ; ένας ταμπλάς ! ντουβρουτζάς ! μιά νταν στο κεφάλι κι ύστερα το απόλυτο άγχος και το απολυτότερο χάος...
αρχίζει σταδιακά κι ανεβαίνει από κάτω ένα "τι θέλω εγώ εδώ ; δεν με χωράει ο τόπος...  θέλω να φύγω, αλλά πώς να φύγω ; πού να πάω ; τι θα συμβεί σήμερα ; αύριο τι θα συμβεί ; δεν μπορώ εδώ, δεν το αντέχω αυτό..."
ξεκινάει, σου λέω κι ανεβαίνει από χάμω αυτό, από το πάτωμα και τα γκρι πλακάκια κι απλώνεται προς τα πάνω σταδιακά, απλώνεται τόσο γρήγορα όμως μέσα στις φλέβες και τα αγγεία μου, με τέτοια ταχύτητα, με την ταχύτητα της σκέψης ίσως , ώστε δεν προλαβαίνω να συνομιλήσω  ψύχραιμα με τα μέσα μου ή να φανώ λογική ή, γιατί όχι, αυστηρή ...
στο τέλος της γρήγορης πορείας του, όλο αυτό παύει πιά να είναι ερωτήσεις ! δεν υπάρχει καμμιά ερώτηση πιά, δεν υπάρχει μήτε ίχνος σκέψης...
πανικός είναι ! όχι φόβος, όχι, καθόλου φόβος ! άλλο πράγμα είναι ο φόβος, άλλο ο πανικός ...
ΠΑΝΙΚΟΣ λέμε, με όλα τα γράμματα κεφαλαία...

και τώρα ;
πώς άραγε μπορεί να διαχειριστεί κανείς έναν πανικό ;
τι τρόπος άραγε υπάρχει , ώστε να μπορέσεις, να καταλαγιάσεις εντός σου ετούτη την τρελή έξαψη και κάπως να ησυχάσεις ;
είναι η πρώτη φορά, monpetitmozart, που ο μικρός στρατιώτης καταλαμβάνεται από έκρηξη πανικού.
πρώτη φορά στη ζωή του.
άπειρος κι εντελώς ανήξερος, γιά το πώς μπορεί να διαχειριστεί όλο τούτο, το δίχως καμιά λογική.
ο πανικός, ως τα σήμερα, του ήταν κάτι ξένο ! εντελώς αταίριαστο κι ασύμβατο με τον χαρακτήρα του βέβαια...
πώς, διάβολε, να διαχειριστείς κάτι τις με τη λογική και την σκέψη,  όταν δεν βρίσκεσαι σε κατάσταση λογικής και σκέψης, μα μέσα στον απόλυτο πανικό ; - που ένας σύγχρονος προφεσσόρος, μπορεί επιστημονικά και να τον ονομάτιζε "κρίση άγχους !" ;
για δες όμως, να, που κάποτε μπορεί να συμβεί κι αυτό !

σαν κάτι όνειρα που βλέπουν καμιά φορά τα παιδάκια τη νύχτα, ότι κάποιος, λέει, τα κυνηγάει κι είναι χάμω σαν καρφωμένα τα πόδια τους και ότι δεν μπορούν να τρέξουν να σωθούν. κι ουρλιάζουν τα παιδιά μες στο όνειρό τους...