Το βιβλιοπωλείο "Ευριπίδης", στο Χαλάνδρι, μου αρέσει.
Είναι ικανοποιητικά ενημερωμένο και νοικοκυρεμένο.
Δεν είναι ένα super market ατάκτως ερριμμένων και πλουραλιστικά τυχαίως στιβαγμένων βιβλίων, όπως συχνά συναντάμε στην αγορά.
Υπάρχει εκεί στα βιβλία μιά τάξη, καθώς επίσης και συνθήκες γιά τους πελάτες ανθρώπινες.


Ανεβαίνω πάντα στον όροφο ή στον πιό πάνω όροφο, υπάρχουν πάγκοι, τραπέζια και καρέκλες, αναπαυτικές πολυθρόνες και table ronde, όπου στιβάζω μπροστά μου τα βιβλία που θέλω και τα ψάχνω, όσο θέλω.
Μπορεί έτσι να καθίσει κανείς εκεί με τις ώρες. Και μπορεί κανείς να πίνει κοντά τον καφέ του ή τα φρούτα του.
Το περιβάλλον είναι φιλικό κι αν θέλεις το κάνεις κάπως προσωπικό.
Γενικά με απωθεί η ουδετερότητα κι η ψύχρα στους χώρους...



Ψάχνοντας έτσι τις προάλλες, βρήκα στα ράφια ένα βιβλίο, το Finis Graeciae, του καθηγητή κ. Χρήστου Γιανναρά.
Δεν το αγόρασα, γιατί δεν είχα λεφτά, θα το πάρω όταν μπορέσω.
Με ενδιαφέρει όμως εξαιρετικά η περιγραφή του βιβλίου από τον συγγραφέα στο οπισθόφυλλο, γι αυτό και την αντέγραψα.

Ιδού :

Περιγραφή

"Το 1986 γράφεται και δημοσιεύεται στο Βήμα η επιφυλλίδα "Finis Graeciae" : 

"η Ελλάδα τέλειωσε, τη σκοτώσαμε εμείς". 
Είκοσι πέντε χρόνια πριν την κατάρρευση του κράτους, την οικονομική καταστροφή, την απώλεια ανεξαρτησίας της χώρας. 
Δεν χρειαζόταν προφητικό χάρισμα για την πρόβλεψη, αρκούσε ελάχιστη οξυδέρκεια.

Ήταν φανερή η κατεδάφιση κάθε στοιχείου ζωντανής συνέχειας του Ελληνισμού, μεθοδική σαν προγραμματισμένη: 

Μονοτονικό, 

εξοβελισμός των Αρχαίων από τα σχολειά, 

στρέβλωση της Ιστορίας, 

καταργημένη η αξιολόγηση της ποιότητας, 

σε διωγμό η αριστεία. 

Χλεύη μανιασμένη για τον πατριωτισμό,  
για κάθε όσιο και ιερό στις ρίζες των Ελλήνων. 
Μοναδική χαρά ζωής για τον Έλληνα η καταναλωτική ευωχία - ποδοσφαιρολαγνία, τζόγος, κρετινικ τηλεθέαση. 

Τα κείμενα που συνόδευαν τότε το Finis Graeciae φωτίζουν τώρα τη "λογική" της αυτοχειρίας. Επομένως, και την προσωπική έξοδο από το αδιέξοδο."




Με ενδιαφέρει πολύ όλο αυτό. Αυτή η οπτική. Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων δηλαδή...

Είναι απ' τα προβλήματα που γιά χρόνια, καθημερινά βασανίζω ολοένα μ' αυτά το μυαλό και την ψυχή μου.

Και βρίσκω ότι μιάν ελπίδα δίνει - προσωπικά στον καθένα μας και γιά όλους μαζί -, εκείνο το :

 

"την προσωπική έξοδο από το αδιέξοδο "