διαβάζω κάτι τις που σημείωνα εδωδά, πάνε λίγες μέρες τώρα...


"... στο μεταξύ, προσπαθώ να πηγαίνω σχεδόν κάθε μέρα στην Δ., στο νοσοκομείο, είναι κοντά ένας μήνας τώρα, πρώτα στο άλλο  νοσοκομείο, τώρα σ' αυτό, δεν το καταφέρνω και κάθε μέρα, μα ό, τι  μπορώ κάνω, πηγαίνω... 
φυσικά, ενόσω πηγαίνω, μα και μόλις βγαίνω από κει, "στα πατώματα"..."

αυτός ο μήνας ο ελεεινός...
κι ακόμα πριν, οι περασμένοι μήνες, οι προηγούμενες μέρες, βδομάδες, μαζί οι δυό μας στους γιατρούς, στα εξεταστήρια, στους διαδρόμους, μιά εδώ, μιά εκεί, χτυπούσε το τηλέφωνο κι "έλα, έλεγες πανικόβλητη, θέλω να πάμε στο νοσοκομείο τώρα ! δεν νιώθω καλά, τώρα ! κάλεσε το νοσοκομειακό τώρα ! πάρε τηλέφωνο τους γιατρούς και ρώτα τους τώρα ! έλα τώρα ! θέλω να με πας τώρα ! θέλω να μπω τώρα ! θέλω να βγω τώρα !"


τώρα, πού είσαι άραγες ;
πού στο καλό βρίσκεσαι τώρα ;
πώς γίνεται και ξαφνικά εξαφανίστηκες από προσώπου γης ! ;
δεν μπορώ να επικοινωνήσω τώρα...
πού στο καλό βρίσκεσαι τώρα ;
δεν μπορώ να επικοινωνήσω τώρα...
είναι τρελό ! 
τρελό !



ντύθηκα τα μαύρα μου σήμερα, φόρεσα και τα σκούρα γυαλιά, να μη φαίνονται τα μάτια μου.
όλον αυτόν τον καιρό, έχω μιάν ευχαρίστηση μέσα μου.
έχω μιάν ευχαρίστηση, γιατί  στα δύσκολα ακούμπησες σε μένα.
έχω μιάν ευχαρίστηση γιατί με εμπιστεύθηκες.
έχω μιάν ευχαρίστηση γιατί με θεωρούσες δυνατή, δίχως να βάνεις με το νου σου τη λιγοψυχιά που κρύβω μέσα μου.
έχω μιάν ευχαρίστηση γιατί τολμούσες και μου λεγες "κουράστηκα... θέλω να φύγω..." κι έπειτα μπορούσες κι έλεγες " θα γειάνω... θέλω να μείνω..."

έχω μιαν ευχαρίστηση, γιατί έκλεισες τα μάτια σου απαλά, δίχως να νιώσεις το θεριό, που έρχοταν.

έχω μιαν ευχαρίστηση, γιατί σα σε ξεσκέπασαν ήμουνα πλάϊ σου, και σ' είδα όμορφη, ήσυχη πιά, αξιοπρεπή .