βράδυ οκτώμιση, περί του Θείου μεγαλείου
πέντε κι οκτώ λεπτά το ξημέρωμα, ομοίως,
μικρο φωνικές υπενθυμίσεις κατεβαίνουν απ' το στερέωμα
σταθερά
δεν γίνεται, η σταχτοπούτα μεταμορφωμένη (αναφέρομαι ομοίως, στην ιστορία της κάμπιας και την μεταμόρφωση εις πεταλούδα), η σταχτοπούτα, δεν γίνεται να είναι εκεί, να σου μιλά κι εσύ να μην αποκρίνεσαι.
μήτε γίνεται να λησμονείς το γενέθλιο, την μέρα που η νουνά νεράϊδα την έκανε σταχτοπούτα. άνοιξη ανθίζουν τα "μη με λησμόνει"...
χιλιάδες και μία νύχτες στη σειρά, εκατόν τριάντα χρόνους τώρα, καθώς η ιστορία ιστορεί, η έγνοια της είναι να κατεβαίνει τη σκάλα τρέχοντας πριν χτυπήσουν ακριβώς τα μεσάνυχτα.
κρίμα, κανείς δεν έμαθε να αξιολογεί τις αλήθειες, τη λαχτάρα, τον κόπο, την πίστη, την αφοσίωση.
κρίμα γιά τη ζωή δηλαδή...
ύβρις είναι γιά τη ζωή, αν νομίζουμε τη λαχτάρα παραμύθι, τον κόπο μη άξιο λόγου, την πίστη εμμονή, την αφοσίωση αμελητέα.
Θεέ των δώδεκα και είκοσι, των τρείς και τριάντα οκτώ, των έξι και είκοσι, των οκτώμιση, Θεέ των πέντε πρωϊνή, δίκαιον είναι να φυλάς έναν θυμό υπό την σκέπη σου.
ίσως άξιον πρέπει του θυμού
ξημερώνοντας η θλίψη.
επί του 41ου βορείου παραλλήλου,
Μάρτιος του 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου