Είναι ένα ήσυχο βράδυ απόψε, ζεστό...



Διαβάζοντας άλλη μιά φορά το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου 

"Στόν Ρόμπερτ Ὀπενχάϊμερ"

έρχονται συνειρμικά πάλι στο μυαλό μου τα λόγια που μας έλεγε ο άξιος δάσκαλος, ο Μπάμπης Νικηφορίδης, όταν μας διάβαζε αυτό το ποίημα.


"οι εφευρέτες, μας έλεγε, φέρουν απόλυτη ευθύνη γιά τις εφευρέσεις που κάνουν.
όταν εφευρίσκουν κάτι, ακόμα και με καλή προαίρεση, ακόμα κι όταν εφευρίσκουν κάτι χρήσιμο γιά την ανθρωπότητα, πρέπει να λαμβάνουν πρόνοια ώστε να μην υπάρξει η δυνατότητα η εφεύρεσή τους να μπορεί κάποτε να βλάψει την ανθρωπότητα.

και πρέπει, μ' όλην τη χαρά και την περηφάνεια και την ικανοποίηση που τους δημιουργεί η εφεύρεσή τους (και κάποτε και πλούτη και δόξα...) προτού ανακοινώσουν την εφεύρεσή τους και προτού την παραδώσουν, να διασφαλίζουν πως αν αυτή κάποτε πέσει στα χέρια ανθρώπων κακών ή ανίκανων, δεν θα επιφέρει ζημία ή καταστροφή στην ανθρωπότητα..."



αληθινά,
σε όλη μου τη ζωή αυτά τα λόγια επανέρχονται περιοδικά και στριφογυρίζουν μες στο μυαλό μου... 

άκρη όμως δεν βρίσκω...