Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

Έξω η απόλυτη ζέστη, μεσημεράκι καλοκαιριού, 
περιμένοντας τις φίλες στην κλιματιζόμενη δροσιά του Μουσείου Θεοχαράκη, διαβάζω (και χαίρομαι με την ψυχή μου) σε βιβλίο λεπτεπίλεπτο των εκδόσεων Gutenberg, την οξυδερκή περιγραφή του Οκτάβιο Πας, για τον Φερνάντο Αντόνιο Νογκέϊρα Πεσσόα :

“Αγγλομανής, μύωψ, ευγενής, αλλοπαρμένος, μαυροντυμένος, απόμακρος και οικείος, κοσμοπολίτης που κηρύσσει τον εθνικισμό, 
επίσημος ερευνητής των ασήμαντων πραγμάτων (πόσο πολύ μου αρέσει αυτό !), άνθρωπος με χιούμορ που δεν χαμογελάει ποτέ και που μας παγώνει το αίμα, επινοητής άλλων ποιητών και εξολοθρευτής του εαυτού του, 
συγγραφέας ενός παράδοξου λόγου καθαρού σαν το νερό και σαν κι αυτό απύθμενου : προσποίηση σημαίνει αυτογνωσία.
Μυστηριώδης σααν το φεγγάρι το καταμεσήμερο, σιωπηλό φάντασμα του Πορτογαλικού μεσημεριού.
Ποιος είναι άραγε ο Πεσσόα ;”




Με το μυαλό μου προσπαθώ να τον "εντάξω" στο κλίμα της αγαπημένης Πορτογαλίας,
που ενώ πάνω στον βόρειο Ατλαντικό,
από την μέση της και κάτω - γιά την ακρίβεια από την Λισσαβώνα και κάτω -, 
μοιάζει στον χαρακτήρα σαν να είναι Μεσογειακή χώρα...
Δεν είναι εξάλλου μακριά απ' αυτόν τον Νότο οι επιδράσεις της Μεσογείου...

Αλλά αυτό είναι μιά προσωπική, δική μου εντύπωση (μπορεί και λαθεμένη)...




συνεχίζει...








Δεν υπάρχουν σχόλια: