Καθώς το λιβάνι κι ο διάβολος, έτσι ακριβώς είναι  η δική μου σχέση με τους γιατρούς.

ΜΑΚΡΙΑ !

Πρέπει να φτάσω στο "αμήν" για να πάω σε κάποιον γιατρό. Να φτάσω στο "δεν πάει άλλο...". Πρέπει δηλαδή να περιπέσω σε καθηλωτικό  φόβο ή σε αφόρητο πόνο, για να αποφασίσω να πάω σε γιατρό.

Έτσι με το δόντι μου σήμερα. Από τον Μάη μήνα αυτό το δόντι με παιδεύει και το παιδεύω. Αντιβίωση κόντρα στην αντιβίωση, με την ελπίδα μήπως και απο φύγω τον οδοντίατρο.  

Ώσπου σήμερα έφτασα στο "δεν αντέχω άλλο πόνο"  κι αναγκαστικά πήγα.

Πήγα φυσικά με δυσκολία, σβαρνίζοντας τα βήματά μου,  ένα βήμα μπρος δύο πίσω...

Το πρώτο πράγμα που έκανα μπαίνοντας στο ιατρείο, ήταν να... εκφοβίσω τον ξάδερφό μου, τον οδοντογιατρό.

Όταν πρόκειται για τα αδέρφια ή τα ξαδέρφια μου, ουουου, θεωρώ τον εαυτό μου "μανούλα" σ’ αυτό το σπόρ.  Ψαρωτική.

"Πρόσεχε, του  λέω, μην τυχόν με πονέσεις ! Και ένα αχ να κάνω, θα τα τινάξω όλα, θα σηκωθώ απ’ την καρέκλα  και θα φύγω". Τόση αβρότητα και ευγένεια!...

Έτσι, αυτό το καϋμένο, 
πρώτα μου έριξε ένα σπρέϋ  για να μην με πονέσει η ένεση, 
έπειτα μου έκανε μιά ένεση για να μη με πονέσει ο τροχός, 
κι ύστερα με κούραρε.

Για να είμαι δίκαιη, το χεράκι του είναι τόσο ελαφρύ, είναι τόσο καθαρός και τόσο προσεκτικός, (κι η ένεση, φαίνεται, ήταν τόσο ισχυρή…)  που ούτε κατάλαβα την παραμικρή ενόχληση.

Έτσι, πάει κι αυτό !

Κατά τα άλλα,  

αυτή την εποχή υπάρχει ένας πολιτιστικός οργασμός τριγύρω, Ηρώδειο, Επίδαυρος, συναυλίες, θερινά σινεμά κτλ, 

πηγαίνουν οι δικοί μου, μα εγώ δεν έχω κέφια.

Ακούω λίγο μουσική, διαβάζω αρκετά, βλέπω φίλους, βαδίζω στην εξοχή, κολυμπάω (όταν έχω θάλασσα), 

δραστηριότητες monahus monahus.