στο κελί...

Κινούμαι οριακά.
Σάββατο κολύμπησα πολύ. Έκανα δρόμο και πολλή δουλειά, κουράστηκα.
Σάββατο βράδυ αργά, δύο με τέσσερις, ξύπνησα με τρομερές κράμπες στα πόδια.
Οι πόνοι της γέννας. Δεν αντέχονται...
Πρώτα το ένα πόδι, ύστερα το άλλο, πρώτα χαμηλα, έπειτα ψηλά, οδυνηρές, συνεχείς επαναλήψεις, γιά ένα δίωρο. Κοιμήθηκα τέλος εξαντλημένη.

Πήρα μέσα μου την απόφαση να μην ξεμακραίνω μέσα στη θάλασσα. Τρόμαξα λίγο. Αν σε πιάσει στα βαθειά αυτός ο πόνος, σε τρων τα ψάρια...

Κυριακή κολύμπησα πολύ. Όχι πολύ μακριά από ανθρώπους, όχι πολύ βαθειά.

Το νιώθω όμως τώρα, βράδυ αργούτσικα, νιώθω τις κράμπες να ξανάρχονται.
Πώς θα τ' αντέξω δεύτερο βράδυ...