- τι έγινε, Κιμ ; θα έλεγες με το ύφος το σκωπτικό...
δεν μπορούμε να βγάλουμε ούτε μιάν ανηφορίτσα ; ανέβαινε ! μην αγκομαχάς ! εμπρόοοος, ανέβαινεεεε !

όμως αυτή που μας ανέβασες σήμερα, Andrew, δεν ήταν μιά ανηφορίτσα... 
στην κορυφή του βουνού μας ανέβασες , στην κορυφή του Υμηττού, εντός ολίγων λεπτών με βήμα ταχύ, λες κι ήταν αυτό το τελευταίο αγαπησιάρικο καψόνι που είχες εφεύρει γιά τους φίλους σου, να τους έχεις να τρέχουν κοντά σου, και ν' ανεβαίνουν απνευστί στην κορφή του βουνού, στάζοντας μουσκίδι πάνω τους ο ιδρώτας. 



... καθώς τότε, που μας έκανες τις ασκήσεις γιά τους σεισμούς.

- γρήγορα, εντός δευτερολέπτων, μπήτε όλοι κάτω απ' τα θρανία !




ή όπως τότε, που μας κουβάλησες νύχτες πάνω στα βουνά, να δούμε μες τα σκοτάδια τους αστερισμούς με τα τηλεσκόπια, γιατί κάναμε, λέει, λάθος, κι άλλος αστερισμός είναι η Πούλια (πόχει εφτά παιδιά) κι άλλος η Αφροδίτη, κι έπρεπε να δούμε, λέει, και να τα εντυπώσουμε καλά όλα τ΄αστέρια της Πούλιας (πόχει εφτά παιδιά)...




θυμάσαι, ρε Andrew, μιάν ανοιξιάτικη εκδρομή που είχαμε πριν λίγα χρόνια πάει στο Πήλιο ;
ελάχιστοι συναινούσαμε πάντα στα αιτήματα γιά τις σχολικές εκδρομές κι ελάχιστοι λέγαμε : "θα πάρουμε την ευθύνη!"
οι 7 - 8 είμασταν στους 20 ή στους 25, που συνοδεύαμε (από παιδαγωγικήν ΑΠΟΨΗ και φιλότιμο) στις εκδρομές. 
όσοι δηλαδή από αυτήν την ομάδα είμασταν και σήμερα κοντά σου...

είχαμε πάρει τότε ένα πούλμαν με 50 παιδιά και πήγαμε τριήμερη εκδρομή στα Χάνια.
ωραίο πρόγραμμα είχαμε φτιάξει :" θα δούμε τη χλωρίδα, τα φυτά, τα δέντρα, θα τους δείξουμε και την Πορταριά, θα τους δείξουμε και την Μακρυνίτσα, θα τους πάμε κι απ' την άλλη πλευρά του Πηλίου να δουν τη θάλασσα, θα τους ταϊσουμε κι αυτό, θα τους ταϊσουμε κι εκείνο..."
Φτάνουμε βράδυ στα Χάνια, όλα είναι κανονικά, το  πανδοχείο είναι μέσα στο δάσος, μπαίνουμε στον χωματόδρομο με το πούλμαν, φτάνουμε στο πανδοχείο, ξεπεζεύουμε, τρώμε βραδυνό, πάμε στα δωμάτιά μας, κοιμόμαστε όλοι ξεροί.

Το πρωί σαν σηκωθήκαμε, το πούλμαν όλο καθώς και όλο το πανδοχείο ήσαν κουκουλωμένα από δυό μέτρα χιόνι.

Δεν μπορούσες να βγεις έξω να παίξεις, βούλιαζες μες το χιόνι , το λεωφορείο θαμμένο μέσα στο δάσος, η άσφαλτος μακριά, μέχρι και τα θηριάκια που είχαμε μαζί μας αγριεύτηκαν και κατάλαβαν πως δεν γινόταν να ξεμυτίσουμε.
Έτσι, ως να κοπάσει το χιόνι, καθίσαμε όλοι με τις παντούφλες και τις πυζάμες τρία ολόκληρα μερόνυχτα μπροστά στ' αναμμένο τζάκι και ψήναμε πατάτες και λουκάνικα, παίζοντας σκάκι και κουβεντιάζοντας.

Κι άλλα...

Είκοσι χρόνια στη δουλειά, ολημερίς μαζί, σ' όλα τα βαρέα ανθυγιεινά και τα δύσκολα, συν πάμπολλες εκδρομές και ταξίδια.
Εμείς φυσικά στην τσίτα ολονυχτίς, να κάνουμε από πριν συμφωνίες και συμβόλαια τιμής μαζί τους, να τους βάζουμε κάποιαν ώρα κατόπιν σκληρής διαπραγμάτευσης γιά ύπνο, να τριγυρνάμε ξύπνιοι στους διαδρόμους έξω απ' τα δωμάτιά τους κι αυτά να έχουν πηδήξει απ' τους ορόφους και να οργανώνουν σιωπηλά πάρτυ μέχρι πρωίας. 
Τά έχουμε δει όλα μαζί τους, έτσι δεν είναι ; ! 


Εργαστήρια ονείρων, Περιβαλλοντική εκπαίδευση, Ευρωπαϊκά προγράμματα (υπήρχε ακόμα η ΕΝΩΜΕΝΗ Ευρώπη...), Ειδική αγωγή, Παιδιά με αναπηρία, Αστρονομία (η αστρονομία σε οδήγησε στη NASA), 
τι σκατά αρχιτέκτονας πήγες κι έγινες;! Η εκ παίδευση  ήταν η κλήση σου !




Φοράω από χτες μαύρο ρούχο κι είναι αδύναμα τα μέσα μου, κι αδύναμο το σώμα μου.

Γιά την προσήλωσή σου μίλησαν σήμερα και γιά το ήθος σου.
Και ξέρεις, Andrew, τι θυμήθηκα ; Έναν τσακωμό που είχαμε κάνει κάποτε και σ΄έλεγα ανεδαφικό κι ουτοπιστή.
Ήταν στη μεγάλη απεργία των δυό μηνών, που τραβήξαμε στον Αρσένη , θαρρώ το 1997 (τον 20ο αιώνα!).
Εγώ γύριζα χιλιόμετρα κάθε μέρα όλη την Αθήνα ξεφωνίζοντας, passionaria φορτωμένη κάτι βαριά, ξύλινα πανώ κι εσύ τότε διαφωνούσες κι έλεγες : 
"αλλιώς πρέπει να απεργήσουμε ! πρέπει να φοράμε όλοι ένα κόκκινο περιβραχιόνιο απεργίας, και να μπαίνουμε στην τάξη να κάνουμε κανονικά το μάθημά μας!"
"δεν είμαστε Ινδοί, ούτε Γιαπωνέζοι, ρε Αντρέα !", σου φώναζα.
τέτοιο όμως ήταν το ήθος σου, Andrew, ήθος μεγάλου Γκάντι !


με ποιόν θα διαφωνώ τώρα, Andrew ;
ποιός θα με παίρνει πρωί πρωί στη γιορτή μου τηλέφωνο ;
και ποιόν θα παίρνω εγώ τ' Αγίου Αντριός, που αντριεύει το κρύο ;

πώς μπόρεσες, αδερφέ και έφυγες ;
πώς έγινε, αδερφέ, και έφυγες ;
άραγε οι ψυχές τριγυρνάνε στους αστερισμούς ; στο σύμπαν ;
βλέπεις τώρα από κοντά τους αστερισμούς ;
σου αρέσει από κοντά το σύμπαν ;
και ο πολικός αστέρας ;
και ο σταυρός του Νότου ;
κι η Πούλια πόχει εφτά παιδιά, φεύγει, Andrew, και σ' αποχαιρετά ;