Ανείπωτα VIII  

Μονόλογος...

signature

foteini

Ημέρα Παρασκευή.

Απρίλιος, δύο χιλιάδες χρόνους μετά την αρχαία εποχή
και δέκα επτά χρόνους ακόμα.

Σχολαστικότητος το ανάγνωσμα

Πρόσχωμεν !

Ακινδύνου

Αφθονίου

Ελπιδοφόρου

Πηγασίου

και Ανεμποδίστου, των Μαρτύρων

- μαρτυρίων

και

μαρτυρικών -

Πέντε η ώρα και είκοσι λεπτά, σημαίνει ο όρθρος αξημέρωτα.

Επτά η ώρα και δέκα οκτώ λεπτά , που ξημερώνει 
- Come my fair one, let me see your face.

Δεκατρείς η ώρα και οκτώ λεπτά, που μεσημεριάζει

Δεκατρείς η ώρα και δεκαεπτά λεπτά

Δεκατρείς η ώρα και εικοσιένα λεπτά, οι  γραμμές, οι τελείες, οι κύκλοι του Vasiliï Vassil'evitch Kandinsky συνομιλούν κρυφά μες τα στενά περάσματα της αφοσίωσης

Δεκατέσσερις η ώρα και τριάντα οκτώ λεπτά, μεριάζεις να βαδίσω τα καλάμια και τις πικροδάφνες, σε διαδρομές πομπικές

Δεκατέσσερις η ώρα και σαράντα ένα λεπτά, προφητεία της Sibylla Delphica

Μου είπε “έχω αγκάθια
Μόν’ πέρνα στ’ ανοιχτά !
Μπορεί κανείς να πάθει
Και να πονεί φριχτά!”

Δεκαοκτώ η ώρα και δέκα λεπτά, ένα τελώνι του πελάγου κι εγώ

Δεκαεννέα η ώρα και εικοσιοκτώ λεπτά, προφητείας Ησαϊου το ανάγνωσμα

Δεκαεννέα η ώρα και τριάντα εννέα λεπτά , οι καλημέρες του μηνός Ιουνίου

Δεκαεννέα η ώρα και σαράντα τέσσερα λεπτά , κρατάμε τα πατρικά σπίτια, κρατάμε τον λόγο τιμής, κρατάμε την Ανατολή, κρατάμε τα όρη

Είκοσι η ώρα και είκοσι επτά λεπτά,  σμιλεύουν το μάρμαρο οι λιθοξόοι

Είκοσι η ώρα, είκοσι επτά λεπτά κι οκτώ δεύτερα, μία, μονάχα μία φορά, ακούσαμε μαζί “ τα μαύρα μάτια σου”

Εικοσιδύο η ώρα κι εικοσιένα λεπτά, είναι πάντοτε ο χρόνος που με μπερδεύει.

Εικοσιδύο η ώρα κι εικοσιεπτά λεπτά, ο χρόνος πάντοτε με μπερδεύει.

Εικοσιδύο η ώρα κι εικοσιεννέα λεπτά, ο χρόνος με μπερδεύει

Εικοσιδύο η ώρα και σαράντα έξι λεπτά, φοβάμαι τα παραμύθια

Εικοσιδύο η ώρα και σαράντα επτά λεπτά, regina rosas amat  και ο χρόνος πάντοτε που με μπερδεύει

Είκοσι δύο η ώρα και πενήντα ένα λεπτά, τα “μη με λησμόνει” μηνός Μαϊου

Τα “μη με λησμόνει” νυν και αεί, ο χρόνος πάντoτε με μπερδεύει

Μεσάνυχτα και δεκατέσσερα λεπτά, ξημερώνει η άλλη μέρα

Μεσάνυχτα και δεκατέσσερα

Μεσάνυχτα και δεκαπέντε λεπτά

Μία το ξημέρωμα και σαράντα δύο λεπτά

Τρείς το ξημέρωμα και δέκα οκτώ λεπτά

Τέσσερις το ξημέρωμα κι οκτώ λεπτά, γρήγορα περνά ο καιρός

Τέσσερις το ξημέρωμα και σαράντα οκτώ λεπτά

Τέσσερις το ξημέρωμα, σαράντα οκτώ λεπτά και πενήντα δεύτερα, et voilà ένας μικρός μολυβένιος στρατιώτης

Τέσσερις το ξημέρωμα και πενήντα ένα λεπτά

Πέντε το ξημέρωμα και τρία λεπτά, το πλήθος σου με έκανε πάντα να σκέφτομαι “à quoi, bon? Inutile...”

Πέντε το ξημέρωμα και δέκα λεπτά, οι ποιητές πηγαίνουν τον κόσμο με δρασκελιές

Πέντε το ξημέρωμα κι εικοσιδύο λεπτά, η σεπτή πραγματικότητα της ζωής μας

Έξι η ώρα που ξημερώνει κι είκοσι δύο λεπτά

Επτά η ώρα που ξημέρωσε και είκοσι έξι λεπτά      

Είναι ως να έχει η ημέρα μας, 
όχι 24
μα 26 ώρες !

Αυτό το θαύμα, η επιμήκυνση του χρόνου !