στο κελί


Σαββατόβραδο

Κάθομαι εδωδά, νυχτώνει, σε λίγο θα δω να βγαίνει το φεγγάρι πίσω απ' τους λόφους.
Ξεμυτάει σιγά σιγά, λαμπρός ο δίσκος, πηγή νυχτερινού φωτός, σε ελάχιστα λεπτά ανεβαίνει στο στερέωμα ολόκληρος, ολοστρόγγυλος.
Η σελήνη, μιά σταθερά, γιά τις επόμενες χιλιάδες ή μερικά εκατομμύρια χρόνια... ΑΝ στο μεταξύ υπάρχει ακόμα η γη και δεν την έχουμε διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθη... Εμείς οι αλαζόνες. Εμείς οι ανάξιοι. Οι πανηλίθιοι εμείς. 
Τ' άστρα προβάλουν αργότερα... Δεν ξέρω αν θα προλάβω να τα ιδώ απόψε. Νιώθω τόσο κουρασμένη, ετοιμάζεται ο ύπνος να με πάρει στην πολυθρόνα...


Κυριακή

Χτες ένοιωθα τέτοια κούραση, που δεν μπόρεσα να χαρώ τη θάλασσα.
Λαχταρούσα τη θάλασσα, και σκεφτόμουν πηγαίνοντας "μονάχα μες στη θάλασσα, με το κολύμπι θα ξεκουραστώ...".
Ύστερα μπήκα στο νερό και δεν μπορούσα να κολυμπήσω ! Δεν με άκουγε το σώμα μου. Δεν λειτουργούσε.
Σήμερα ήταν καλύτερα. Διπλό κολύμπι, πρωί και μεσημέρι. Με την Άννα και την Μαρίζα μου. Πότισα τα δέντρα. Μάζεψα αχλάδια. Κοιμήθηκα αρκετά.