Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

ίσως κάποτε, κάπου, το έχει ξαναπεί...
ιδιαίτερο ήταν εκείνο το βράδυ...

ένας πολύ "ιδιαίτερος" άνθρωπος καθόταν κοντά της, έπαιζε την μουσική του, τραγουδούσε.
όλη νύχτα την κοίταζε ίσα βαθειά μέσα στα μάτια της και τραγουδούσε.
γιά κείνη.
ώρες.
έξυπνος άντρας, χαρισματικός, ιδιοφυής στον τομέα του, ζωηρός, τρελούτσικο αλάνι, τολμηρός, τρυφερός, αισθηματίας, βίος και πολιτεία...
"ήθελα κάτι να σου πω και στο τραπέζι σου να ρθώ..." 

να αναπαύεται η ψυχούλα του...

ωχ, η Ελληνική Τηλεόραση 2 και τα ωραία της αφιερώματα...

είδα την Ida -Πάβελ Παβλικόφσκι-, που δεν είχα προκάμει να την δω στο σινεμά.
ένα μικρό, μαυρόασπρο αριστούργημα.
τουλάχιστον δύο -εκτός απ' το ασπρόμαυρο- στοιχεία της ταινίας, παίζουν εντός μου και θα παίζουν διαρκώς.






Δεν υπάρχουν σχόλια: