Όνειρα εαρινής νυκτός…

Oνειρεύομαι  μιάν απόδραση…

Να το σκάσω μονάχη, για λίγον καιρό, στη νήσο του Πάσχα.

Θα ξυπνάω, λέει, εκεί πρωί - πρωί, θα κατεβαίνω στη θάλασσα, 

θα βουτάω στο νερό πριν απ’ όλους, 

μπορεί να χαριεντίζομαι με τα φύκια, με τους ιππόκαμπους, με τους γλάρους...

Θα γυρίζω έπειτα σπίτι, θα φτιάχνω ήσυχα τον καφέ μου, θα λούζομαι, θα φοράω ένα παλιοπαντέλονο και θα κάθομαι ήσυχη στο ξύλινο τραπέζι.

Θ’ ανοίγω ήσυχα τα τετράδια και τα βιβλία μου, δεν θα μ’ ενοχλεί κανείς, δεν θα μου μιλάει κανείς,  δεν θα έχω, λέει,  άλλην  υποχρέωση, θα συγκεντρώνομαι σε ό, τι μου αρέσει κι όλο θα ορνιθοσκαλίζω...

Το μεσημέρι στην αυλή, θα πίνω ένα ουζάκι , θα μυρίζω τη θάλασσα και τα τριαντάφυλλα, θα τρώω λίγο τυρί ή ρύζι ή γιαούρτι και  

θα κοιμάμαι όπωσδήποτε, γιατί πάντα το μεσημέρι νυστάζω.

Το απόγευμα θα βλέπω τους φίλους μου,

θα τριγυρνάω στα παλαιοπωλεία να καμαρώνω το ασήμι και τις πορσελάνες,

θα στέκομαι όρθια στο δρόμο έξω απ’ τις μπάντες για ν’ ακούω τις πρόβες τους,

θα γελάμε με τα παιδιά,

ύστερα βράδυ, θα περνάω από τη θάλασσα για να δω αν όλα είν’ εντάξει,

κι ύστερα θα επιστρέφω σπίτι, θα βάζω ν’ ακούω  τη μουσική μου, 

πάλι θ’ ανοίγω τα βιβλία, και πάλι ορνιθοσκαλίσματα, ως το ξημέρωμα.

Τι σπουδαία που είναι τα όνειρα !

Παρηγορητικά όνειρα !...