εν μέσω παιδιών μεγάλων που σταθερά όλο κάτι χρειάζονται, παιδιών μωρών, σκυλιών άρρωστων που προσπαθείς με τα δόντια να τα κρατήσεις στη ζωή, γιαγιάδων που είναι στον κόσμο τους και με τα προβλήματά τους, ανθρώπων που μπαίνουν, βγαίνουν, κόσμου  που καθημερινά πάει, έρχεται, μόνιμων -από βίτσιο- διαβασμάτων, και μιά υποχρέωση εργασίας που επείγει να τελειώσει, με πνευματικό και σωματικό κόπο, ενίοτε υπερπροσπάθεια,
μπόρεσες επιτέλους αποβραδίς να ξανα δεις τον λατρεμένο "Νοτιά" του αγαπημένου Μπουλμέτη
και την "Ηλέκτρα" κατόπιν , στο "Αρχαίων Δράμα".
μιά ανάσα, αδερφέ...