Τρίτη 12 Μαρτίου 2019

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που καλή μοίρα έλαχε και σε γνώρισα από κοντά, έστω και γιά τόσο, μα γιά τόσο λίγο...

Πάνε ίσως 12 χρόνια τώρα, ήταν στο κέντρο της Αθήνας, γωνία Βουλής και Κολοκοτρώνη. Μεσημέρι, έβρεχε. Σήκωσα το χέρι μου κι ένα ταξί που ανέβαινε την Κολοκοτρώνη στάθηκε μπροστά μου. Όταν μπήκα και κάθησα στο πίσω κάθισμα, είδα ότι εσύ καθόσουν εμπρός. 
Σεβάσμιος γέροντας.
Από πάντα σε λάτρευα. Μες στο δικό σου πνεύμα είχα μεγαλώσει και με τα λόγια σου είχα ωριμάσει κι είχα ανδρωθεί. Ήτανε όμως η πρώτη φορά που σε έβλεπα από κοντά... Ήμουνα λίγο σαστισμένη γι αυτό. Και πολύ συνεσταλμένη. Ευχαριστήθηκα.
Έσκυψα μπρος και σε χαιρέτησα. "Καλημέρα σας, Ποιητά!"
Γύρισες προς τα πίσω, τα γλυκά σου μάτια μου χαμογέλασαν. Με χαιρέτησες κι εσύ.
Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή, συζητούσες ήσυχα με τον σωφέρ.


Μιάν άλλη φορά βγήκα απ' το γραφείο μου και στάθηκα στην λεωφόρο, να πάρω ένα ταξί, γιά να κατέβω στην Αθήνα.
Σε είδα ξαφνικά, ήσουν κοντά μου, λίγο πριν από μένα στο πεζοδρόμιο, είχες ήδη σταματήσει ένα αυτοκίνητο κι ετοιμαζόσουνα να μπεις μέσα. Όταν με είδες, με την περισσή σου ευγένεια, με φώναξες και μου είπες να περάσω κι εγώ μέσα. Έτσι, ξαναταξιδέψαμε μαζί... Φυσικά, δεν με άφησες να πληρώσω το ναύλο μου...


Όταν τα ξανασκέφτομαι, γελάω. Σχεδόν κάθε φορά, μέσα σε αυτοκίνητα έτυχαν οι συναντήσεις μας...
Η μοίρα μου, αφού εγώ δεν οδηγώ...


Μιά φορά είμασταν με την Άσπα στη λεωφόρο, έξω από το γραφείο μου, ψάχνοντας πάλι ταξί γιά να κατέβουμε στο κέντρο.
Από την αυλόπορτα της δικής σου εργασίας βγήκε ένα ταξί και στάθηκε μπροστά μας. Μπήκαμε και καθίσαμε στο πίσω κάθισμα. Εσύ ήσουνα μέσα, καθιστός μπροστά, δίπλα στον οδηγό.
Σε όλη τη διαδρομή, η Άσπα, γλωσσού, κουβέντιαζε μαζί σου... Εγώ σιωπηλή.
Κατέβηκες πριν από μας. Όταν εμείς φτάσαμε στον προορισμό μας κι ετοιμαστήκαμε να πληρώσουμε την κούρσα, ο ταξιτζής μας είπε "δεν χρωστάτε τίποτα, μου πλήρωσε ο Ποιητής και την δική σας διαδρομή"!


Μιάν άλλη πάλι φορά, ήμουνα βράδυ σε μιά πανήγυρη εκκλησίας. Στη γειτονιά μου.
Χιλιάδες κόσμος να περιφέρεται ένα γύρω, και κάπου στην άκρη να παρακολουθώ κι εγώ, που συστηματικά  αποφεύγω να χώνομαι μέσα στο πλήθος. Ξάφνου συναντώ κάπου εκεί έναν παλιό μου φίλο, που με τραβάει απ το χέρι και μου λέει, "πάμε να πιούμε ένα κρασάκι". Τον ακολουθώ ως το αυτοκίνητό του.
Μπαίνω και κάθομαι πίσω στο αυτοκίνητο. Μπροστά, συνοδηγός κάθεται η γυναίκα του, ένα καλό πλάσμα, που την εκτιμώ πολύ και στο πίσω κάθισμα, μόλις κάθομαι βλέπω δίπλα μου έναν άντρα γνωστό, ένα εξαιρετικό πνεύμα, που πολύ τ' αγαπώ, και πάρα δίπλα καθισμένος εσύ, Ποιητά! 

Γι αυτό καμμιά φορά γελάω και λέω "σχεδόν κάθε φορά, μέσα σε αυτοκίνητα οι συναντήσεις μας"...

Εκείνο το βράδυ, καθίσαμε οι πέντε παρέα κι ήπιαμε ένα κρασάκι. Με μπαρμπούνια και χόρτα, αν θυμάμαι καλά...
Στο πλαϊνό τραπέζι, καθόταν μιά παρέα, μεγάλοι άνθρωποι, που εγώ έτυχε και τους γνώριζα. Έσκυψες και με ρώτησες "ποιός είναι αυτός ο κύριος ;"
Σου είπα το όνομά του κι εσύ τότε φώναξες "καλά το κατάλαβα ! με αυτόν είμαστε συμμαθητές στο σχολείο!"
Έτσι σηκωθήκαμε απ' το τραπέζι μας, πήγαμε δίπλα και μιλήσαμε με τον συμμαθητή σου. Θυμάμαι τη χαρά που έκανες ! 



Η τελευταία φορά, ήταν ατυχής...
Η τελευταία φορά ήταν μία ΜΗ συνάντηση...

Είχα προγραμματίσει, ένα απόγευμα στο τέλος του καλοκαιριού, να κάνουμε ένα αφιέρωμα σε εσένα και την ποίησή σου.
Όταν το προγραμμάτισα σε πήρα τηλέφωνο στο σπίτι σου και σου το είπα.
Ευχαριστήθηκες, αλλά "δεν θα είμαι τότε εδώ, μου είπες, θα είμαι στην Σύρο"

Έφτασε ο καιρός της εκδήλωσης. Μουσικές μπάντες, όλα έτοιμα.
Εγώ δεν τόλμησα να σε ξανακαλέσω, αφού είχες πει, θα είσαι στη Σύρο...
Εκείνο το απόγευμα ξαφνικά έβρεξε. Ψιλοέβρεξε, αλλά έβρεξε.
Και η εκδήλωση ήταν έξω, σε πλατεία. Κι οι καρέκλες βρέχονταν, κι οι μουσικοί βρέχονταν, κι όλα πήγαν στραβά... Οι μουσικοί είπαν δεν μπορούν να παίξουν...
Τότε μόλις, έμαθα ότι βρίσκεσαι στην Αθήνα κι ότι ετοιμάζεσαι να έρθεις...
Πανικόβλητη σου τηλεφώνησα. "Βρέχει", σου είπα...
"Έξω είναι η εκδήλωση;" με ρώτησες...
"Έξω"

Εκτίμησα λάθος τον καιρό. Όλο εκείνο το καλοκαίρι, όλες οι εκδηλώσεις έγιναν υπαίθρια, με έναν πολύ καλό καιρό...
Πώς να το φανταστώ ? ! 
Τέλος.  Εκτίμησα λάθος τον καιρό. 
Έγινε το λάθος την ημέρα ακριβώς που δεν ήθελα και την ημέρα ακριβώς που δεν έπρεπε να γίνει...
Το φέρω βαρέως...

Κι υπάρχει λόγος, Ποιητά, που στα γράφω αυτά απόψε, στις 12 του Μάρτη, 2019.






Δεν υπάρχουν σχόλια: