η θεία πρόνοια και τα πετεινά του ουρανού
(ομοίως και η γαλή...)
πρωί στις οκτώμιση ήρθε ο Πέτρος.
τον Πέτρο είχα να τον δω ένα χρόνο, μπορεί και δύο.
έψαξε τον Φελούπε... "άστο, Πέτρο, του λέω, κάτσε να πιείς έναν καφέ και μη ρωτάς παραπέρα..."
Ο Πέτρος, πρώην αστός νύν αγρότης, δουλεύει σε μιά οργάνωση γιά πληγωμένα ημιάγρια ζώα πτηνά, έχει όμως στο χτήμα και δικά του ζώα, καμιά φορά ταϊζει και τις μικρές αλεπούδες που κατεβαίνουν απ' το βουνό.
Πριν καν προλάβω εγώ να ανοίξω το στόμα μου και πριν να πω την παραμικρή κουβέντα, ο Πέτρος λέει:
"τώρα που θα φύγεις, θά ρχομαι εγώ κάθε μέρα να ταϊζω τα γατιά"
τότε, ξάφνου θυμήθηκα τι γράφει ο Ματθαίος γιά τα πετεινά του ουρανού:
Ματθ. στ’ 26
26. εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι
ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο
ουράνιος τρέφει αυτά•
η θεία πρόνοια !
θυμάμαι τι έγραφε στη "βιογραφία μιάς ψυχής" η Thérèse de l'Enfant-Jésus:
"ο Κύριος, έλεγε, με αγαπάει τόσο, που με πολλή λεπτότητα μου προσφέρει ό, τι χρειάζομαι, χωρίς καν να του το ζητήσω"...
εγώ τι να τολμήσω να πω ;
η θεία πρόνοια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου