"... Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις"

Έχω διαβάσει "ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΝΟΜΠΕΛ" του Κ. Αρκουδέα, πέρυσι ή μάλλον φέτος, δεν θυμάμαι...

Στο καλό αυτό βιβλίο, είδα, εκτός από την Οδύσσεια που πέρασε ο Νίκος Καζαντζάκης την εποχή εκείνη,

αντιμέτωπος με ένα ελεεινό "κατεστημένο" - στο τέλος του εμφύλιου και τα κατοπινά χρόνια,

είδα ότι ο συγγραφέας δίνει στοιχεία γιά το πώς πολιτικές σκοπιμότητες και λογιώ λογιώ πιέσεις επηρεάζουν την απονομή των λογοτεχνικών βραβείων... 

Κι ενώ έχω πάντα μέσα μου βαθειά περηφάνεια γιά τα Νόμπελ του Σεφέρη και του Ελύτη, άκουσα απόψε μιά εξαιρετική, διαφορετική σκέψη, που ομολογώ, ότι δεν είχε περάσει απ' το δικό μου κεφάλι...

"όχι μονάχα εμείς να είμαστε περήφανοι που οι δυό μας ποιητές πήραν το Νόμπελ,

αλλά το ίδιο το Νόμπελ να είναι περήφανο, που το τίμησαν τέτοιοι ποιητές!"

τόσο πολύ μου άρεσε αυτή η σκέψη!

θα την υιοθετήσω !