Κλαίω λίγο. Μες στην ημέρα, όλο κάτι ακούω, όλο κάτι διαβάζω, κάτι σκέφτομαι και με πιάνουν κλάματα.

Προσπαθώ να βγάζω τα δάκρυα προς τα έξω. Έτσι πρέπει. Δεν κάνει να στέκουν μέσα οι ουσίες. Χημεία είναι. Το έμαθα, πληρώνοντάς το βαρειά. Τα δάκρυα  πρέπει να βγαίνουν. Να φεύγουν. Να κυλάνε.  Έξω !

Δουλεύω όλη μέρα, εφευρίσκω διάφορα αισιόδοξα πράγματα, δεν μπορώ να δω καμμία ταινία, απολύτως καμμία, κάνω ό, τι μπορώ γιά όλους, κλαίω λίγο, τα βράδυα δύσκολα κοιμάμαι... 
Λες, "θα περάσει κι αυτό"... Το ακούω. Θα περάσει και αυτό...