Μπάνιο πρώτο.
Δεν είναι ζεστή η θάλασσα, αλλά όταν κολυμπήσεις λίγο, ζεσταίνεσαι...
Τριγύρω κόσμος, σα να χουνε πάρει τις άδειές τους τον 15αύγουστο!
Μου έκανε πάντως εντύπωση ότι όλοι είχαν τοποθετήσει χάμω τις πετσέτες τους σε απόσταση δυό μέτρα ό ένας απ' τον άλλο! Είπα, μωρέ μπράβο!
Τετάρτη 27/5
Ίσως παίρνω σιγά σιγά τ' απάνω μου... Πολύ σιγά όμως...
Φυσικά ασχολούμαι πάντα με το παιδί, με τα παιδιά, με τον αδερφό μου που είν' εδώ, με τα ανήψια μου που είν' εδώ, με τους γέροντες πάντα, με τους φίλους μου, με λίγα διαβάσματα, με τα λουλούδια που φύτεψα, κι ό, τι άλλο μπορώ...
Με στενοχωρεί που δεν θέλω να βγαίνω έξω... Έχω επίγνωση. Δεν είν' αυτό καλό σημάδι... Με στενοχωρεί που ζορίζομαι να βγω έξω... πιέζομαι... δεν το θέλω... Και το ξέρω, δεν είμ' εγώ αυτή... Εμένα η χαρά μου, ήταν το κέντρο! που πιό κέντρο πόλης δεν υπάρχει... Και τώρα δεν θέλω να βγαίνω έξω... βαρυγκομώ... βρίσκω δικαιολογίες στον εαυτό μου... Θα πάω αύριο... Με προβληματίζει... Δεν είναι αυτό σημάδι απόλυτα καλής ψυχικής υγείας...
Με βρίσκουν μιά μιά οι αγαπημένες μου συμμαθήτριες, μ' αυτές μεγαλώσαμε μαζί... επικοινωνούμε διαρκώς. Και με τους φίλους μου συναδέλφους...
Συνεχίζω να έχω συστολή, εγώ δεν έχω κάνει ούτε ένα, κανένα απολύτως "αίτημα φιλίας"... όποιος με βρήκε, με βρήκε και καλώς ήρθε... Κάνουμε όμως χαρά, που βρεθήκαμε...Έχω χαρά, που τους έχω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου