Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις πίκρες της ψυχής μου
κι εσύ δεν ήσουν πλάι μου
αστέρι της ζωής μου

Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις νύχτες που `μαι μόνος
τις νύχτες που σ’ αναζητώ
και με καρφώνει ο πόνος

Όταν έφυγε ο Γ. Πουλόπουλος σήκωσα το "Άγαλμα". Τραγούδι σταθμός, στα  ύστερα παιδικά, πρώτα νεανικά μας χρόνια. Την ίδια μέρα, η αγαπημένη μου Εβίτα, έστειλε ένα μήνυμα στο messenger: Καταθλιπτικός ...

Η Εβίτα είναι η επόμενη από μας γενιά... Ίσως, λέω, κάθε γενιά κατανοεί καλύτερα τα της εποχής της... Ίσως... Απ' την άλλη, αναρωτιέμαι πάλι, εμείς πώς άραγε κατανοούμε και μας αρέσουν πράγματα προηγούμενων από μας εποχών? Ίσως λοιπόν, δεν είναι χρονικό μονάχα το ζήτημα... 

Τριγυρίζαμε τα βράδια στην οδό Φυλής. Είχε και τότε μπορντέλα στην οδό Φυλής, αλλά έμεναν κυρίως οικογένειες στα πέριξ και υπήρχε μιά κανονική ροή ζωής. Το σπίτι του Aki ήταν εκεί. Κανείς ποτέ δεν μας ενόχλησε... Μάλλον εμείς είμασταν οι ενοχλητικοί, που παίρναμε τηλέφωνα κάθε τρεις και λίγο, ν' ακούσουμε εκείνο το βραχνό, το καταπληκτικό "allo, allo, εδώ Γαβριέλα!"... Χασκογελάγαμε... Τα ατίθασα, τα παλιόπαιδα... Οργώναμε με τα πόδια Πατήσια και Κυψέλη. Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος κι η Διώνη, που έμεναν πιό πάνω, στην οδό Καλλιφρονά κι ύστερα Πιπίνου, η συμμαθήτριά μου η Βάντα, ερχόταν απ' τη Νεάπολη, απ' την οδό Ναυαρίνου, ο Ερρίκος, έμενε τότε στην πολυκατοικία πάνω από τον κινηματογράφο "Αθήναιον", εγώ απ' την άλλη άκρη, ο Akis, ο Τζίμη απ' τα Πατήσια, ο Γιάννης απ' το Παγκράτι, η συμμαθήτριά μου η Μαρία απ' τον Χολαργό, ο Αλέκος απ' τα Πατήσια, ο Λάζαρος απ' τα Πατήσια, η συμμαθήτριά μου η Όλγα, είχαν έρθει με τους γονείς της εκδιωχθέντες από την Πόλιν, κι άλλα αρκετά παιδιά, άλλοι σταθεροί στην παρέα, άλλοι εμπαινόβγαιναν... Τραγουδούσαμε το "Άγαλμα". Και καταλαβαίναμε τι έλεγε... Κάθε φορά που είχαμε και μιάν ερωτική απογοήτευση, κλαίγαμε κι όλας... Είμαστε όμως μες τη χαρά της ζωής. Και ποτέ δεν σκέφτηκα τον Γ. Πουλόπουλο, ως "καταθλιπτικό" !

Αυτά, αστέρι της ζωής μου...