.
Η μέρα, -Τρίτη-, είχε ένταση. Πολλή, θα έλεγα.
Νομίζω, τα απογεύματα, ότ -αν δεν έχει δουλειά, πρέπει να βρίσκω τρόπο να χαλαρώνω λίγο. Δεν ξέρω πώς να το κάνω, μα σκέφτομαι , έτσι πρέπει να γίνει.
Υποθέτω, είναι κάτι, σαν τη χύτρα pression…
πρέπει να βγαίνει ο ατμός… πρέπει να βγαίνει ο ατμός…
.
Tηλεφώνησα στην g., να ανέβει ως εδώ, σήμερα Τετάρτη, να πάμε στην καλοκαιρινή έναρξη του ciné σχολείου. Θα ρθει, είπε.
ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ ! (και σαν τη Χαλιμά, λέω γω…)
Χαλκέντερα Χάλκινα θα χει, με τραγούδι και καλή επιλογή μουσικής.
Ο Φώντας, μου υποσχέθηκε θα μου χαρίσει ένα παλιό χάλκινο !

-η Αθήνα τη νύχτα
-η πρώτη μας νύχτα
-σ’ αγαπώ, σ’ όλες τις γλώσσες (σ’ αγαπώ !;;; τι ρήμα είναι αυτό, άραγες ;
ρήμα ανθ’ ημών, φυσικά…)
-η Αλίκη στο ναυτικό
- έχω ένα μυστικό
-ο Λένιν στη Βιέννη
-οι χάντρες
- μην τον ρωτάς τον ουρανό
- γαρύφαλλο στ’ αυτί
-φούστα κλαρωτή

urania
-πολίτικη κουζίνα
-το δίχτυ
-πέτρινα χρόνια
-never on sanday
-αργό χασάπικο

-αγάπη που γινες (κι άντε τώρα, ν’ αντέξεις…ευτυχώς, θα ναι η genna εκεί…
και όχι, δεν πεθαίνουν όλοι στα ψέματα !
κάποια στιγμή, νοιώθω δεν μου είναι μακριά, θα το καταλάβεις αυτό…
μα δεν θα υπάρχω.)
-βρέχει στη φτωχογειτονιά

-άπονη ζωή
-στα χέρια σου μεγάλωσαν
-γειτονιά
-ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας
-πού πας χωρίς αγάπη (κι ακόμα χειρότερο, εκεί που πας και θαρρείς, σ’ αγαπάν…
μα, τι με μέλλει εμένα ;)
-τι γλυκό να σ’ αγαπούν
-χασαποσέρβικο πολίτικο
-τα θερινά σινεμά

έχει συμβούλιο το μεσημέρι.
Στις 2 όλη η ομάδα.
Στις 3 συμβούλιο.
Στις 6 έκθεση εργαστήρι τέχνης.
Στις 6 θέατρο δημοτικού.
Στις 8 εγκαίνια σινέ σχολείου
Στις 8.30 Μικρασιάτες – η άλωση της Πόλης
Κι όλο το πρωί, γεμάτο – έτσι μου ρχεται να πω «γιομάτο»…
Μήτε τα μισά δεν θα προκάμω.
Ε, ό, τι προκάμω !
Τα μόνα σίγουρα, είναι το συμβούλιο και ο σινεμάς ! «ο σινεμάς», έτσι μ’ αρέσει βρε αδερφέ…


Τους μάζεψα όλους σήμερα.
Καμιά τριανταριά εθελοντικές οργανώσεις.
Οι κουκουέδες άρχισαν το κήρυγμα. «γιατί να υπάρχει εθελοντισμός ; για να τρώμε απ’ τους ανθρώπους θέσεις εργασίας ; το κράτος πρέπει να είναι υπεύθυνο για τα βουνά και τα λαγκάδια, κι όχι οι πολίτες ! εμείς δε συμμετέχουμε σ’ αυτά… » κι άλλα τρελά…
Βρόντηξα κι άστραψα. Χτύπαγα τις μπουνιές, πάνω στο τραπέζι. Εμείς , οι πολίτες, θα βάλουμε πλάτη, να φυλάμε το καλοκαίρι το βουνό. Εσείς, να μην έρθετε ! τους γκάριζα. Είδαν κι απόειδαν, άκουσαν και την κριτική των αλλονών, και τα μάζεψαν… «Καλά, θα συμμετέχουμε, αν μας αφήσετε να βγάλουμε ψηφίσματα…» «βγάλτε όσα ψηφίσματα θέλετε, τους λέω, αλλά στη δουλειά, θα ρθείτε !» βρε, τι κάλους κι αγκυλώσεις έχουν οι άνθρωποι !...
Τους βλέπω αύριο πρωί πρωί, να αρριβάρουν με τα ψηφίσματα υπό μάλης … θού Κύριε…

Το κάθε τι, το παραμικρό, γίνεται με μεγάλη προσπάθεια.
Δεν το πίστευα σήμερα, πως ήρθαν όλοι αυτοί !
Το πρόβλημα είναι να μπορεί κανείς, να εμπνεύσει στους ανθρώπους εμπιστοσύνη, αγάπη και να τους δίνει θάρρος…
Πώς όμως γίνονται αυτά ;
.
.
.
.
.