Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

.
Δευτέρα 7 /9/09
.
όπως τότε που ήταν παιδάκι. χρονών πεντέμιση.
η πρώτη μέρα.
βάλαμε τα καλά ρούχα, στην πλάτη την καινούργια σάκα, μολύβια άξυστα, άγραφα τετράδια, της κράταγα το χέρι και βαδίζαμε. έτρεμε αυτή, έτρεμα κι εγώ. έκλαιγε αυτή, έκλαιγα κι εγώ.

στο μετρό σήμερα, πρωϊνιάτικα. οι δυό μας. στριμωγμένες μέσα στο πλήθος. δρόμο παίρνεις δρόμο αφίνεις. σήμερα δεν κλαίει φυσικά. ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο μου. σφιγμένη. κρατιόμαστε απ' το χέρι. πώς να κάνω να απαλύνω την αγωνία της ;
σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, το ίδιο ψυχολογικό σκηνικό...
.
.
.
.

2 σχόλια:

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

ΑΠΟ... ΜΑΚΡΥΑ ΣΤΑΛΜΕΝΗ!

foteini είπε...

@
βγάλαν τα πόδια μου κάλους απ' το ψάξιμο και το περπάτημα...
με πονάει η μέση
και πίνω ασπιρίνες για να μπορώ να συνεχίσω την κούρσα...
καλημέρα :)